Bomen

Nu ben ik een boom van een vent en hoge bomen vangen veel wind, maar soms zie je door de bomen het bos niet meer. Kortom, vandaag ga ik richting King & Sequoia National Park. Maar we beginnen met een ontbijtje en ik maak meteen de lunch al klaar. Dat scheelt weer zaken meenemen.

Ik vul de kleine, maar zeer goed werkende koeltas met wat water en cola die ik gisteren heb gehaald. Dat moet voldoende om de dg door te komen. Het wordt tegen de 36 graden in Visalia, maar in het park zou het was frisser moeten zijn.

Ik ben vroeg op pas en wordt bij de ingang van het park eindelijk gevraagd naar mijn NP pas. Ik moet nog wel mijn naam erop zetten van de park ranger, maar met een “Thank you, sweetie” mag ik van haar het park in. Het is nog rustig, maar het is jammer dat sommige mensen wellicht wel kunnen lezen, maar het niet kunnen interpreteren. Ondanks het bordje dat je niet buiten de paden moet komen, klimt een enkeling op de Tunnel rots die voorheen de ingang vormde van het park.

Tegenwoordig is die te smal voor de huidige (vracht)auto’s en is de weg er omheen gelegd. Ik vind het jammer dat de klimgeiten niet tegen de poison oak of ratelslang zijn gelopen, maar ik maak me er niet druk meer om. Als men van de rots af is, kan de rest een foto zonder mensen erop maken.

Aan de andere kant van die weg is een dal met enkele watervallen, al dan niet door mensen aangelegd. Deze komen ook op de gevoelige plaat

In kolonne klimmen we gestaag omhoog en bij de eerste stop, Giant Forest museum, is het druk. Ik parkeer de auto en kies uit de mogelijke wandelingen die van de Big Trees. Om een meadow, een veld met gras en bloemen, groeien Sequoia’s en op borden staat wat er nodig is om zo’n grote jongen te worden. Er is natuurlijk water nodig, maar ze mogen er niet in staan. De meadow hier is wat nat en er loopt een beekje doorheeen. Zonlicht is een tweede vereiste en dat is er ook genoeg. Gek genoeg is er ook vuur nodig. Vuur zorgt voor een schone grond om de boom heen en zorgt voor het afzetten van de zaden uit de dennenappels. Doordat de boom tanine bevat, wordt de schade beperkt tot de bast die daarna weer om het vuurlitteken heen groeit.

Dit alles lees ik op de borden, maar ik moet vaak wachten tot de mensen voor mij voor het bord weg zijn. Ze lezen de tekst echter alsof ze aan het einde van de wandeling een overhoring krijgen. Mocht dat zo zijn, scoor ik denk ik net een 6-je, maar ik lees het wel wat sneller. Op het einde van de wandeling denk ik een rondleiding tegen te komen, maar het zijn vrijwilligers die de ongewenste planten uit de meadow komen halen.

Na de wandeling kom ik bij de auto terug en rijd naar de General Sherman Tree. Daar is het nog drukker, maar ik zie dit keer geen auto op den invalideplek met als nummerbord BCKTLST. Het kwik is hier ook richting de 30 graden gekomen, dus ik loop de trail niet in zijn geheel af. Op zo’n 150 meter is een uitzichtpunt waar je een goed beeld hebt op de boom. Tevens hoef je dan niet meer de 11% helling over diezelfde 150 meter terug omhoog te lopen. Vanaf het punt is te zien dat het rondom de boom aardig druk is.

Op de parkeerplaats wordt enkele keren gevraagd of ik door enkele wachtende automobilisten gevraagd of ik weg ga. Dat ga ik, zeg ik, maar eerst een broodje eten. Hierna rijdt men verder om een plekje te zoeken. Die zijn er op het hoogste niveau genoeg, maar dat zijn plekken in de volle zon.

Na mijn broodje kijk ik even op de papieren kaart want de kaarten op de telefoon doen het niet voldoende. Maar de kaart die je bij de ingang kreeg, is meer dan voldoende. Ik vervolg de Generals Highway naar het begin van King’s dat grenst aan Sequoia.

Aldaar aangekomen parkeer ik bij een andere boom, de General Grant. Dit is, volgens zeggen, de grootste boom ter wereld. Je kunt er in een rondje van zo’n 800 meter omheen lopen, wat ik ook doe. Op 1/3 kun je door een omgevallen stam lopen. Alleen op de laatste 2 meter moet ik even bukken, maar voor de rest kan ik gewoon overeind lopen. Op de terugweg onderbreken we een modeshow. Sommige mensen kunnen niet gewoon een foto van iemand maken.

Na de Generaal te hebben omcirkelt, ga ik terug richting motel. Dat is nog een aardig ritje, maar voornamelijk downhill. En hoewel mijn voeten rust nodig hebben, denk ik dat ik mezelf vanavond even verwern met een biefstukje. Er is hier namelijk een Texas Roadhouse in de stad.