Vurige vallei

Ik begin al te wennen aan het tijdsverschil want ik ben vandaag pas om kwart voor 6 wakker. Na wat administratie en andere zaken loop ik naar de overkant naar Denny’s voor een ontbijt. Helaas is er een tekort aan personeel, dus het menu is aangepast. Ik moet dus iets anders nemen dan ik wou, maar het smaakt toch redelijk genoeg.

Hierna terug naar de kamer om de foto-apparatuur te halen. Daarna de auto ophalen en voor de zekerheid tank ik maar even. Er gaat zo’n 36 liter in voor nog geen €36. En dan is het hier duur volgens de klagende Amerikanen.

Ik moet naar de snelweg maar om daar te komen moet ik een stukje over het circuit dat ze aan het aanleggen zijn. Hier is, in tegenstelling tot bijna overal, het asfalt wel redelijk tot goed. Het is wel te hopen dat Max iets sneller rijd dan ik want ik doe een kwartier over zo’n 400 meter. Uiteindelijk kom ik daarna snel op de hghway.

Op zo’n 50 mijl van Las Vegas ligt het Valley of Fire State Park. Dit is een park met veel rood gesteente, maar ook geel, bruin en wit overheersen. Bij de eerste stop na de ingang moet ik even wachten op de moderapportage van 2 toeristen om zelf een foto te kunnen maken. Niet denkend aan anderen klimmen ze op een rots (verboden!) en zitten daar gemiddeld 5 minuten. Gelukkig is dit de enige plek waar dit gebeurd.

Bij de Mouse Tank loop ik de trail naar het einde waar petroglyphen zouden zijn, Dit zijn rotstekeningen van meer dan 5000 jaar oud, maar ik kan er maar 2 vinden. Ik merk nu ook dat ik toch zonnebrand had moeten meenemen want tijdens het wandelen prikt die zon aardig.

Na de Mouse Tank rij ik door naar de volgende trail, Rainbow Vista. Deze is iets langer (heen en terug 1 mijl) en het pad is voornamelijk los zand. Het heeft ook zelfde rose kleur als het zand in Pink Dunes National Monument waar ik een aantal jaren geleden was. Terug in de hotelkamer leeg ik mijn schoenen maar in het toilet om de schoonmaak wat werk te besparen.

Ik probeer de kant van de begroeing aan te houden, maar dat lukt niet altijd. Ook niet omdat je af en toe wat wegzakt omdat de rotsen niet 100% vlak zijn. Op het einde van de trail (dus op de helft), was het uitzicht toch niet wat ik verwachte.

Aangezien ik een duur uitziende fototas en camera heb, word ik geregeld gevraagd om met een telefoon een foto te maken van personen voor (en er dus niet op) een rots. Natuurlijk doe ik dat (er is ook niemand anders in de buurt) en de foto’s worden met een bedankje bekeken.

Redelijk uitgeput kom ik weer bij de auto aan, start deze en doe de airco aan. Ondertussen eet ik een broodje kaas, tenminste dat staat op verpakking. Maar honger maakt rauwe bonen goed is het spreekwoord dat hier ook op gaat.

In het vervolg kom ik langs andere mooie plekken, die gelukkig bijna allemaal bij de weg of een parkeerplaats zijn. Alleen de laatste 2 niet: Whte Domes trail en Fire wave trail. De eerste heb ik gelopen en de tweede ben ik aan begonnen. Ik stop echter op het hoogste punt. Hierna is een afdaling van zo’n 13 %. Op zich niet zo erg, maar je moet daarna ook nog terug. Dit doe ik mezelf niet aan.

Ik rij terug naar de hoofdweg en kom nog langs een rotsformatie e 7 zussen. Ik moet aan mijn moeder denken, want die had er ook 7, en als je de rots aan de overkant van de weg ook meetelt, zijn de dames weer compleet. Bij de Elephant rock word ik erop gewezen dat ik stoer kan doen en de 300 meter over de trail kan lopen, maar beter de 70 langs de weg kan lopen. Aangezien dit door wijze, oudere Amerikanen wordt gezegd, loop ik dus over de weg heen, en over de trail terug.

Na deze rots is het park afgelopen. Ik rij terug naar Vegas, maar kom in de avondspits terecht. Het duurt een tijdje, maar ik kom uiteindelijk bij het hotel. Hotel New York New York ligt naast de T Mobile Arena, waar college basketball gespeeld wordt vandaag. Het is druk, ook richting parkeergarage, maar na het laten zien van mijn kamerpas, mag ik gewoon naar binnen. Na het opfrissen weer terug naar beneden waar ik in een van de restaurants een bord spaghetti niet op krijg. Daarna probeer ik nog rijk Las Vegas te mogen verlaten, maar ik hoef mijn baas niet te bellen dat ik mijn baan opzeg. Ik heb volgende week donderdag nog een kans.

Morgen naar Bryce Canyon dat zo’n 15 tot 20 graden kouder is. Gelukkig heb ik ook mijn winterjas mee.