Sombrero

Ik begin eraan te wennen dat het 6 uur is als ik wakker word. Verheugen op het ontbijt doe ik me niet, maar er is weinig anders in Moab wat betaalbaar is. Ik vind $22 voor 2 eieren met toast en een koffie (zonder fooi) toch een beetje teveel van het goede. Voor onderweg heb ik gelukkig nog mijn broodje kaas en ik heb in de winkel (die pas om 9 uur opent) gisteren pretzels meegenomen.

Ik kies ervoor om de 2 routes die ik had, te laten voor wat ze zijn. Ik rij nu gewoon bijna rechtstreeks richting Page. Wel neem ik een kleine detour, waarover later meer. Even buiten Moab is zo maar een Arch te zien langs de weg, vlak na de Hole N the Rock rots. Ik stop voor een fotomomentje.

De eerste mijlen rijd ik door het rode rotsgebegte met REDROCK op de radio. Ik begin inmiddels de fm frequenties waarop vaker muziek te horen is, uit mijn hoofd te kennen: 93,3 96,3 (Jack FM!), 97,7 102,1 102,5 en 103,9. Op 100,5 zit ook een zender maar die hebben het alleen maar over politiek.

Op een derde deel van de rit kies ik de detour. Ik verlaat de snelweg en volg de borden naar Mexican Hat. Echter voordat ik daar aan kom, doe ik Bluff aan. Hier is nog een fort uit de 19e eeuw te zien. het fort bestaat voornamelijk uit blokhutten. Ik vervolg mijn weg en kom bij een rots uit met een punt en een rand op een andere rots. Als je het bovenste deel omdraait, dan zie je er inderdaad een Sombrero in, vandaar de naam Mexican Hat.

Even later waan je je in een scene uit Forrest Gump. Monument Valley doemt in de verte op. Bij de scenic viewpoints maak ik enkele foto’s. Ik heb de film zelf niet gezien, maar kennelijk rent de hoofdrolspeler in de film richting Monument Valley want ik zie enkele andere toeristen dit ook doen, met het verzoek om het wel te filmen aan degene die achterblijft.

Na Mounment Valley is het nog zo’n 30 mijl naar de snelweg die ik eerder verlaten had. Vanaf dat moment tot aan Page is het een en al prairie. Als we het dan toch over de film hebben, denk aan een grote open vlakte met enkele uitstekende rotsen waar vanuit de verte een cowboy op een paard steeds dichterbij komt, kortom bijna alle John Wayne films. Als je dat plaatje in het hoofd hebt, dan weet je ook hoe eventuele foto’s eruit hadden gezien.

Op de radio nu een andere zender met muziek uit de jaren 80. Ik speel voor mezelf introralley waarbij ik de titel probeer te raden van het nummer dat gespeeld gaat worden. Op de echt Amerikaanse nummers (nooit in Europa uitgebracht) weet ik 95% binnen de 5 seconden te raden. Zelfs UB40 (12″ versie van Red Red Wine, eitje) en Madness komen voorbij. Het breekt de saaiheid van het landschap en voor ik het weet ben ik in Page aangekomen.

Ik rij door naar de Horseshoe bend. Dit is een bocht in de Colorado rivier die het gebergte heeft uitgesleten. Vanaf boven lijkt deze bocht op een hoefijzer. En dus wederom: vandaar de naam. Het parkeren is in tegenstellng tot de vorige keer in 2012, niet meer gratis. Maar als ik zie wat ze met het geld doen, betaal ik het zonder morren. In 2012 moesten we nog door mul zand richting de bocht, momenteel is er een verhard grindpad die gemakkelijker te lopen is. Bij de bocht zelf zijn er hekken geplaatst, waardoor zelfs ik de gehele bocht op de foto kan krijgen. Niet dat ik me op mijn gemak voelde zo dicht bij de rand, maar het hek hielp.

Op de weg vanaf de parkeerplaats naar het motel kom ik langs een Walmart en daar vul ik mijn water en brood voorraad aan.

Morgen weer een korte rit richting Grand Canyon Village.