Alle begin is moeilijk

Het is zaterdag 14 december. We worden wederom door Huub richting Schiphol gebracht. We zijn al ingecheckt en hoeven alleen nog de koffers af te geven bij de balie van British Airways.

Het eerste deel is een korte vlucht richting Heathrow. En daar gaat het al mis. De vlucht vanuit Heathrow komt al laat aan, dus we vertrekken met een vertraging van zo’n 20 minuten. Het is een korte vlucht, dus we zouden tijd genoeg moeten hebben om over te stappen. Eenmaal geland op Heathrow blijken de gates allemaal bezet te zijn, dus even wachten op het tarmac van een taxibaan. Het wordt krap als we aan de gate staan en waar iedereen gaat staan en dringen richting uitgang van het vliegtuig, hebben wij nu juist mensen zonder haast voor ons. Ik kan me beheersen om ze niet in het bagagerek te duwen, maar uiteindelijk kunnen we er langs en haasten ons naar gate C57.

We komen om 11:16 bij het poortje voor de beveiliging aan en dat blijkt dus te laat te zijn om nog naar het vliegtuig te gaan. Dus we missen onze aansluiting. We lopen naar de servicedesk en worden omgeboekt op een United vlucht van 16:30 uur. Of wel: even 4,5 uur wachten. We krijgen als compensatie etensbonnen voor 10 pond. Gewend aan de prijzen van Schiphol zouden dat 2 droge boterhammen worden met een bekertje voor water uit de kraan. Op Heathrow is het echter een halve liter frisdrank en 2 broodjes. De een met bacon, de ander met kip pesto.

Onze originele vlucht vertrekt pas om 14:40 uur en ik krijg netjes van BA een email dat het hun spijt dat ze ietwat vertraagd waren. Helaas zitten wij niet op die vlucht, maar zoals gezegd op die van United. Dit heeft wel als voordeel dat het een beter en uitgebreider filmaanbod heeft. Ik hoef geen aanspraak te maklen op mijn gedownloade netflix series. Op Heathrow zien we onze zaterdag 1 gehakt maken van hun tegenstander (12-1 winst), Eenmaal als het boarden begint, krijg ik een extr security controle, vandaar de ssss op mijn boarding pas. Als duidelijk is dat ik geen explosieven heb aangeraakt de laatste tijd, mag ik het vliegtuig in. Met Star Wars 3 en 4 (die eigenlijk dus 5 en 1 zijn), Bohemian Rapsody en Angel has fallen bereiken we Dullus airport.

Na het verplichte praatje met de immigration officer, dit keer maar liefst 90 seconden, krijg ik een stempel en mag ik de VS binnen. De koffer is er al, dat was wel goed geregeld, en kunnen we na de snuffelhond door naar Super Shuttle voor de rit naar het hotel. Dit duurt al met al een uurtje voor we weg kunnen en we gaan eerst door de voorsteden en suburbs van Washington als we even na 11 uur ‘s avonds eindelijk kunnen inchecken. Moe, maar blij vallen we op bed. Echt veel later dan 23:14 uur heb ik het niet zien worden.