Trains and Pueblo’s

We hebben een extra dagje in Santa Fe en ik ben even bang dat we het hotel uitgezet worden. We hebben altijd 1 kamer voor zijn vieren, maar nu hadden we er 2. Mijn gedachte was dat ze het verkeerd begrepen hadden: in plaats van 1 kamer voor 2 dagen, 2 kamers voor 1 dag. Het valt mee want de keycard werkt nog steeds als we terug komen van een dagje weg.

Dat dagje weg was overigens nog moeilijk. Santa Fe is een redelijk grote stad maar is voornamelijk een stad met veel kunst. Ik ben dol op de oude Hollandse meesters als Hals en Rembrandt, maar de moderne kunst is voor mij meestal te ingewikkeld of te druk. Er zijn echter pueblos in de omgeving. Indiaanse nederzettingen waar de oude stammen nog steeds leven en wonen. De plaatjes beloven heel veel, maar als er geen feest is, dan is het gewoon een nederzetting met een casino. Tenminste bij de 4 noordelijke (van de 8) die wij bezochten. Er bestaat natuurlijk altijd een kans dat er bij de andere pueblos wel activiteiten zijn, maar we nemen de gok niet.

We rijden terug naar Santa Fe en komen bij South Railway. Er staan 2 treinen klaar, maar ook hier is er weinig andere activiteit. Gelukkig is er hier wifi in de buurt en via de telefoon vinden we een nieuwe optie: National Monument Bandelier, een kleine 40 mijl verder op. We nemen de auto en rijden naar het nationale monument. We mogen echter niet met de auto het park in, maar zo’n 9 mijl voor de ingang kunnen we een shuttle bus nemen. Onderweg vragen we ons af waarom er een bus rijd, maar we merken bij het park al snel waarom: er is weinig tot geen ruimte om te parkeren in het park.

We worden verwelkomt door een park ranger die de regels nog eens uitlegt: niet buiten de paden lopen, niet op de gebouwen klimmen tenzij er een ladder is en of we zo vriendelijk willen zijn om binnen te betalen tenzij we een pas hebben. Die hebben we niet, maar deze reis staan nog de Grand Canyon, Petrified Forrest en enkele andere National Monuments op de planning, dus we kopen een pas en besparen uiteindelijk zo’n $40. Bij het visitor center boven (we zijn nu beneden in de canyon) werd ons heel vriendelijk uitgelegd wat we konden doen: een wandeling van 1.2 mijl of 2 mijl, als we er maar voor zorgden dat we de bus van 5 uur terug namen. Gelukkig, voegt ze er nog aan toe, is het niet al te warm. Wel moeten we genoeg water mee nemen. Niet omdat men verwacht dat we uitdrogen, maar de canyon ligt in het dal dat nog op 6066 feet (bijna 2000 meter) hoogte ligt. Het zuurstof niveau is hier 20% lager dan op zeeniveau. Water zorgt voor een betere verplaatsing van het zuurstof in het lichaam. Tenminste, volgens haar en de ranger.

Genoeg biologie nu want we wandelen het park in.  Al heel snel komen we bij een cirkel van stenen die kleine kamers aan de buitenkant aanduiden en een groot middenterrein. Een soort van roundhouse. Waarschijnlijk zijn de kamers alleen gebruikt om te slapen want ze zijn niet groot (ongeveer 1,50 bij 1,50 meter) en zal het sociale leven (voor zover ze dat hadden) in het middenterrein zijn geweest. We zien ook diverse gaten in de rotsen waarvan we denken dat die van zwaluwen zijn. Als we een trap naar boven nemen, zien we dat de gaten ook bedoeld zijn voor palen die aan de andere kant door een stenen muur gaan en hiermee een dak vormen.

Al klimmend komen we langs restanten van huizen die gevormd zijn met stenen of in gaten in de rotsen. Af en toe merken we inderdaad dat de zuurstof hier dunner is en moeten we af en toe op adem komen. Ook de grotwoningen die met een ladder te bereiken zijn, blijken niet echt groot zijn. Na zo’n 800 meter klimmen en afdalen zijn we aan het einde van de kleine route en inmiddels in de bossen aangekomen. We besluiten om ook nog de extra halve mijl richting de alkoof woningen te lopen, maar daar aangekomen blijken ze 400 feet hoger te liggen en alleen bereikbaar via de trappen. Het gezang dat daar ook vandaan komt nodigt ook niet uit tot een klim. We lopen de mijl naar het visitor center snel terug (13 minuutjes) en zijn precies op tijd terug voor de bus van half 4.

We rijden terug naar boven met de bus en daarna terug naar het hotel. We lopen vanuit het hotel naar een New Mexican food restaurant en trekken veel bekijks als 4 mannen van 1.86 tot 1.98 groot. We worden dikwijls gevraagd waar we vandaan komen en als ons antwoord The Netherlands is, dan krijgen we nog net geen high 5, maar men zegt wel lachend dat men nu onze lengte begrijpt. Het eten is goed, niet te pittig en zeer smakelijk. We lopen nog even langs de Walmart omdat iemand zijn kam is vergeten. Nadat we de halve winkel zijn door gelopen vinden we het kammetje vlak bij de kassa. Als de kam wordt afgerekend worden we wederom gevraagd waar we vandaan komen. Op onze vraag: raad eens? blijft de beste man in de USA staten raden, ook al zeggen we dat hij het meer naar het oosten moet zoeken. Op ons: het is Nederland, kijkt hij verbaast. Hij vraagt daarna of we in Santa Fe blijven of verder gaan. We zeggen dat we naar Gallup en uiteindelijk LA reizen. Hij raad ons aan om naar Area 51 te gaan en begint hele verhalen over aliens en UFO’s die geland zijn. Voordat we met hem mee in zijn ruimteschip moeten, gaan we terug naar het hotel en morgen gaan we toch naar Gallup.