Vandaag de rit naar Santa Fe betekent twee keer de helft. We zijn op de helft van de vakantie en we zijn op de helft van Route 66. Hoewel er nog discussie kan zijn hoe lang de route nu exact is vanwege de vele aanpassingen en by-passes, de route is volgens dit bord 2278 mijl lang en daar hebben we vandaag dus meer dan 1833 km van op zitten. 
De route van vandaag gaat van Amarillo in Texas naar Santa Fe in New Mexico. Dit betekent vele open vlaktes die overgaan in de heuvels en bergen bij Santa Fe.
We nemen laat het ontbijt, we winnen vandaag namelijk 1 uur omdat we in een andere tijdszone komen, maar moeten nog opschieten om op tijd te zijn. Klaarblijkelijk zijn we al te laat want er is bijna niets meer, maar wat er staat schijnt het “normale” aanbod te zijn. Gelukkig hadden we zelf nog kaas, ham en salami om zodoende nog wat op de toast te krijgen. Enig pluspunt is dat de boter hier de eerste is die te smeren is zonder het eerst op een warme toast te moeten houden.
Vlak na het vertrek komen we bij een voorbode van de Cadillac ranch. In 3 Cadillacs zitten John Wayne, Willie Nelson en Elvis Presley. Nog geen halve mijl verder staan de beschilderde Cadillacs met de neus in de grond. Helaas waren ze met een vrachtwagen bezig bij de auto’s en waren er veel toeristen om ook foto’s te maken. Jammer genoeg denken ze na het maken van hun foto niet altijd aan de overige mensen. Gelukkig vind ik wel wat ruimte maar heb de meeste last van de laagstaande zon.
We duiken het achterland in en rijden op redelijk goed berijdbare wegen richting Tucumcari en passeren eerst het midway point. Hier veel Zuid Europeaanse dames die proberen om een foto te maken met de zelfontspanner terwijl ze op de streep staan die halverwege de Route 66 staat. We kopen wat souvenirs in het winkeltje, maar ze hebben niet alle magneten van de staten die Route 66 vormen. Even later wordt New Mexico er aan toegevoegd, maar Texas is nog steeds niet in de verzameling.
In Tucumcari staat het “wereldberoemde” Blue Swallow motel. Dit is bijzonder mooi in alle glorie hersteld. Aan de overkant is ook nog een motel met bijzonder mooie muurschilderingen en een dromedaris die in de receptie ruimte staat. We rijden verder via Santa Rosa waar we bij de Dairy Queen lunchen. Als we de DQ uit lopen begint het te spetteren. Gelukkig is even verderop een Route 66 car museum. Hier wordt New Mexico gevonden (de magneet dan) en staat de hal vol mooie oude auto’s, voornamelijk Chevrolets en Cadillacs. Er zijn er enkele te koop maar we zijn nog niet in Las Vegas geweest dus de goedkoopste van $ 28000 is mij nu nog te veel.
Na Santa Rosa slaan we rechtsaf en rijden zo’n 41 mijl rechtdoor naar, hoe vreemd ook, Las Vegas. Het is inmiddels iets harder gaan regenen en ondanks de eventuele gladheid door modder zit er toch een auto te pushen om mij te passeren. Op een stuk waar het kan, maak ik wat ruimte zodat hij kan passeren zonder teveel moeite te doen en op de andere weghelft te letten. Had hij dat maar wel gedaan, want op het moment dat hij mij voorbij spurt, passeert aan de andere kant een auto van de Sheriff. Deze keert meteen en zet de achtervolging in. Ook voor hem ga ik opzij. Een mijl verder staan ze beide aan de kant.
Wij gaan verder en komen dus in Las Vegas, New Mexico, een gehucht zonder enig casino en maken daar bijna een u-bocht om op de Sante Fe trail te komen. Deze weg door de heuvels en bergen werd vroeger gevolgd door de huifkarren in hun zoektocht naar vruchtbaar land om zich te vestigen. Via een bochtig parkoers komen we uiteindelijk in Santa Fe uit en zien meteen de stenen huizen bedekt met klei. De straten zijn wat smaller maar gemakkelijk te rijden. We komen rond 4 uur (Mountain time, middernacht Nederlandse tijd) in het hotel. Hier krijgen we 2 kamers met in beide twee keer een tweepersoonsbed. Dat slaapt toch wat makkelijker. We eten wat bij een Indian restaurant, de Aziatische niet de Native American, en keren terug naar het hotel.
Morgen de omgeving van Santa Fe verkennen. Daar zullen we wel wat Native Americans tegen komen.
