Boulevard of broken dreams

We worden deze morgen verwent met het ontbijt. Verse yoghurt zonder toegevoegde suikers, ei, toast en nog veel meer. Als we Sju zeggen, worden we meteen herkent als Nederlander. Er zijn niet veel mensen die zo sinasappelsap uitspreken. Na het ontbijt proberen we naar het punt te rijden waar we gisteren geeindigd zijn maar dat blijkt nog moeilijk genoeg met de files. We komen er uiteindelijk met wat vertraging.

De navigatie is nog steeds van slag, maar we weten de alternatieve Route 66 aardig te volgen. Er zijn heel wat wegen in LA geweest die gebruikt zijn voor Route 66. We komen uit bij het Dodgers stadion, maar kunnen niet het terrein op want er staan pionnen. We vervolgen onze weg naast het stadion via Sunset Boulevard en vervolgens Santa Monica Boulevard. Deze weg is ruim 21 mijl en eindigt bij de pier. We komen langs de wijken Hollywood en Beverly Hills. Bij deze laatste is te merken dat er geld is want ten eerste zijn de wegen goed begaanbaar met duidelijke lijnen, ook is alles schoon.

Eenmaal bij de pier moeten we parkeren. Dit kost ons maar liefst $14. Het is niet echt mooi weer, slechts een 22 graden met zeemist. We lopen op de pier naar het uithangbord “End of the Trail”, maar later blijkt dat dit niet een echt bord te zijn. Dat weten we pas als we na de pier even heen en weer zijn wezen lopen van de eigenaar van de laatste souvenirshop op de Route. Dit is een klein hok en we raken aan de praat. Hij laat foto’s zien en die komen heel bekend voor. Ook mogen we het “gastenboek”  tekenen als echte Superhelden van de weg. We nemen het met een korreltje zout, maar de beste man weet wel te vertellen dat het bord met end of the trail door hun is gemaakt omdat ze dit in een film dachten gezien te hebben. Dat was echter niet het geval. Het is dus een verzinsel en het bord dat aan het winkeltje is opgehangen blijkt het enige en echte bord te zijn met Route 66 end of the road.

Na dit onderhoud rijden we met de snelheid van een schildpad naar Hollywood boulevard voor de sterren en het Hollywood teken. Het is hier druk en het parkeren nog duurder. We maken de nodige foto’s en gezien de drukte op de weg gaan we op tijd naar Anaheim voor de wedstrijd van de Angels. We kruipen wederom over de snel(hahahaha)weg naar onze nieuwe bestemming. Het lijkt erop of dit een nationale sport is geworden om in de file te staan want het schiet niet op. Uiteindelijk komen we voor aan in de file en kunnen weer doorrijden. We doen uiteindelijk iets meer dan 100 minuten over de 30 mijl naar het stadion. Gelukkig konden we de tijd breken door klassieke auto spelletjes te doen (denk hierbij aan: Ik zie, ik zie wat jij niet ziet…)

Ik heb waarschijnlijk iets niet goed gedaan met bestellen van een parkeerkaart want we hebben PPP, pre paid parking, hierdoor staan we vlak voor het stadion. De prijs hiervoor was stukken goedkoper dan aan de gate bij het stadion, dus erg is het niet. De Angels spelen tegen de Oakland A’s die al geplaatst zijn voor de play offs. Het lijkt op een makkelijke overwinning voor de Angels uit te draaien, maar na de 7e inning weten de A’s de stand van 8-0 nog terug te brengen naar 8-5. Verder laat de Angels het niet komen en we verlaten het stadion met de angst weer in de file te komen. Dit valt mee want we hoeven maar 30 mijl terug en doen hier 30 minuten over. Dus geen files dit keer. Morgen gaan we terug naar Nederland, via Frankfurt. Dit is dus voorlopig even het laatste verhaal.

No photos