Windy City

Het is de laatste dag in New York en de eerste in Chicago. We worden rond 11:30 uur opgehaald en om 11:00 uur moeten we uitchecken. Na het ontbijt is er nog tijd voor een rondje lopen dus we lopen vanaf het hotel richting East River. We lopen onder Manhattan bridge door en vlak voor Brooklyn brug slaan we weer rechtsaf van de rivier af. Je komt dan uit bij 1 Police plaza. Even hiervoor moet de brandweer de bocht om en de brug op maar daar staat het vast. Meteen wordt het verkeer stop gezet, gaat de grote wagen achteruit en pakt het de volgende afslag.

Via het stadhuis en de gerechtsgebouwen komen we uit bij Chinatown. Er komen diverse mensen van de fanfare langs en we maken een grapje dat we onder begeleiding de stad uit worden gebracht. Het begeleiden door de fanfare klopt wel blijkt later want als we later voor het hotel op de taxi staan te wachten komt er een begrafenis stoet voorbij met dezelfde fanfare. We weten dat de taxi gedeeld moet worden, maar als het me te lang duurt laat ik de lieftallige dame achter de balie toch even contact opnemen met het taxi bedrijf. Tien minuutjes nog, dit blijken New York minutes te zijn, maar we hebben tijd genoeg.

Ook de taxichauffeur weet iets over de geschiedenis van New York want als hij hoort dat we uit Haarlem (met de extra a) Nederland komen, gaat het over de ruil van Manhattan voor Suriname en overige Nederlandse zaken. Het is een levensgenieter want hij heeft nog meer verhalen over dat je nog lang genoeg onder de grond ligt, dus er iets van moet maken. Wel wijst hij ons op de zeer grote begraafplaats die naast de weg naar La Guardia ligt.

La Guardia is een bouwput en binnen is het niet veel beter. De TSA medewerkers zijn niet echt vrolijk en na hun controle is de keuze om iets te eten zeer laag. Het wordt een pretzel met peperoni en een sprite. Die is nog betaalbaar, een klein bolletje met tonijnsalade erop begint bij $ 14 excl. belasting. Na een 2 uur wachten kunnen we het vliegtuig in en we zitten wat verdeeld: ik aan de ene kant, de andere 3 aan de andere. Ik heb geluk want bij het opstijgen zie ik toch nog de Mets spelen tot wij in de wolken verdwijnen.

In plaats van de 3:05 uur vliegen wordt het 2 uur en een paar minuten. Als we bij de band komen om de koffers op te halen, komen ze net aan. Het valt ons op hoe schoon en mooi de terminal in Chicago is. Eenmaal buiten rijd de bus voor de autohuur net weg zonder op ons te letten, maar gelukkig komt er snel nog een aan. We pikken bij de overige terminals nog enkele andere huurders op en komen redelijk snel bij Alamo aan. Ik moet even lachen als een van de oudere dames in de bus al een sprintje trekt om eerder het kantoor in te gaan. Alsof wij dezelfde auto huren.

Binnen vraagt de medewerker weer of we een extra verzekering willen, een SUV of andere accessoires. We bedanken vriendelijk en toch waagt hij het nog, voor $ 10 extra per dag mogen we ook een suburban of toch de 7 persoons SUV meenemen. Wederom bedankt ik vriendelijk en we worden gewezen op een greeter (die de auto’s aanwijst) die net binnen loopt. Ze hebben een mini-van wordt hem toegeroepen. Als we buiten staan wijst hij de rij met mini-vans aan, maar we mogen van hem ook een van de suburbans meenemen. De Chevy Suburban lacht ons tegemoet en we nemen deze mee. Het is even wennen aan de hand bediening, maar het rijden zonder te hoeven schakelen gaat perfect.

Ondanks een file zijn we vlot bij het hotel. Onderweg zien we dat de navigatie gewoon werkt, er kan gekozen worden voor 2 of 4 wheel-drive, de stoelen zijn elektrisch bedienbaar en waarschijnlijk hebben we nog niet eens alle functies zo snel gevonden. Dat komt wel later als we het drukke stadsverkeer uit zijn. Bij het hotel kies ik maar voor valet-parking. Het schakelen naar P (parkeren) en R (achteruit, met camera) gaat al lastig zat en pas na 2 minuten vind ik de alarmlichten.

Het hotel zelf is in 1 woord fantastisch. Niets is strak of recht, maar wel veel muurschilderingen, muziekinstrumenten en sport artikelen. In de lift hoef je je ook niet te vervelen want er staan divers uitspraken op de muur. Op de 3e verdieping aangekomen worden we begroet door een andere muurschildering die aangeeft dat we eerst 3x op het plafond moeten kloppen. Ook de hotelkamer heeft een leuk behang: honkbalplaatjes en borden naar Wrigley field. Dat bezoeken we morgen en ik kreeg bericht dat de wedstrijd is verzet naar de avond. Dat betekent meer tijd om in Chicago door te brengen. Op dit moment bekijken we nog de mogelijkheden die dit bied.

We eten op de hoek bij een Portugees restaurant, ik moet alvast proeven voor ik in april naar Lissabon ga, en het smaakt fantastisch. Chicken Piri Piri met doperwten en rijst. De kip is mals en de rijst en erwten zeer lekker. Als dit een voorbode is van morgen, dan wil ik eigenlijk niet wachten.

No photos