We zijn nu echt onderweg op Route 66! Als ik wakker word probeer ik de live stream van ons softbalteam op te pakken, maar of de uitzending is niet goed (dat geloof ik niet) of de wifi verbinding is niet helemaal stabiel (dat geloof ik eerder). De dames winnen ook zonder onze steun beide wedstrijden. Morgen een nieuwe kans in Springfield. We ontbijten weer bij Yolk en ook dit maal smaakt het zeer goed. We lopen terug naar het hotel en nemen wat water mee. Zodra we een Walmart tegen komen onderweg zullen we drinken en een koelbox aanschaffen. Voorlopig moeten we het doen met deze flesjes.
We betalen de parkeergarage rekening van het hotel en ondertussen wordt de wagen voorgereden. Ook nu is deze nog steeds zeer groot. De man die hem gehaald heeft, we hebben valet, krijgt de koffers er niet goed in, maar aangezien ik een ster in Tetris was, laat ik zien hoe we de koffers (met ruimte over) in de kofferbak krijgen. Was het niet gelukt dan hadden we altijd nog de 2e achterbank gehad.
Vanaf het hotel rijden we een klein blokje en stellen zowel de route op de telefoon als de TomTom in. We willen namelijk niets missen. En als zowel de bestuurder als de bijrijder een route heeft dan is de kans om fout te rijden kleiner. Tenzij natuurlijk de route fout is, maar op 2 kleine schoonheidsfoutjes na is de route goed. Een hulp is ook de bordjes aan de kant van de weg.
We rijden van het hotel naar het centrum van Chicago en vanaf het begin van Adams start ook route 66. Het is druk maar we zijn redelijk snel het centrum uit en dan wordt het ook meteen rustiger. Even voorbij Romeoville sla ik af van de route en rij recht op een Walmart af. We halen een koelbox, water (met en zonder prik), bananen, Sprite en ijs om alles koel te houden. Niet veel later vervolgen wij onze weg. en komen bij de gevangenis uit de Blues Brothers film. We kunnen niet naar binnen en ik weet echt niet of de gevangenis nog in gebruik is, maar veel tijd hebben we niet om het verder uit te zoeken.
Even verder op in Joliet moeten we van de route af. De doorgaande weg door het stadje is geblokkeerd door een groot Mexicaans straatfeest. Maar uiteindelijk weten we aan het einde van het feest de weg weer te vervolgen. We rijden langs de Polka Dot diner en stoppen even. Hier staan poppen van enkele filmsterren waaronder die van de Blues Brothers. Later komen we door Pontiac waar een bijeenkomst is van Pontiac eigenaren (de auto’s dus).
We komen daarna uit bij een gerestaureerd benzine station. We raken daar aan de praat met de bestuurder en inzittenden van een camper. Natuurlijk willen ze weten waar we vandaan komen. The Real Harlem (10 miles west of Amsterdam) is het antwoord. Al snel blijkt dat ze hetzelfde doen: Route 66 rijden en ze hebben hetzelfde boek als wij als gids ernaast. Als het gesprek verder gaat komt op eens de opmerking: Oh, jullie kennen Amerika beter dan wij, jullie zijn op meer plekken geweest. We nemen afscheid en even later staat er een reus met een raket langs de kant van de weg.
Bijna alle winkels en attracties willen mee reizen op het succes van de route want overal staan wel borden van de route of verwijzingen hiernaar. We komen nog een reus tegen, nu met een hotdog, en hier staat het logo van de route op de weg geschilderd. We komen ogen te kort en opeens stuurt de navigatie mij een kant op die onlogisch lijkt maar toch blijkt het een goede gok geweest te zijn. Wederom een mooi stukje restauratie met een benzinestation met bijbehorende klassieke auto’s. Even later ontmoeten we Abe Lincoln op een huifkar, wederom een reus, niet veel later gevolgd door een watertoren vermomd als smiley.
Na zo’n 7 uur rijden komen we in Spingfield aan. Hierbij wijken we af van de route want het hotel ligt aan de andere kant van de stad en anders moeten we omrijden. We hebben hier rekening mee gehouden want de route van morgen begint bij het punt waar we hem nu verlaten. Het hotel ligt een beetje uit de route, maar toch vinden we een restaurant dat geschikt lijkt. We bestellen een large pizza, en die is iets groter dan het achterwiel van een kinderfiets. Er gaan er 2 op en de rest gaat mee in een doosje. Ook hier raken we in gesprek en nadat wij zeggen dat we route 66 rijden wordt er eerst gevraagd of dit op de motor is (het antwoord is nee) en dan of we op de foto willen met het route 66 logo voor hun facebook pagina (Mario’s). Tuurlijk mag dat.
Morgen vervolgen we onze weg naar St. Louis, waar we hopelijk Jeff (een pitcher van de honkbal ven vroeger) zullen ontmoeten.
