Goudkoorts en huifkarren

Ik ben kennelijk belangrijk op mijn werk want ik word zowel om 4:00 uur als om 6:05 uur gebeld op mijn mobiel. Ik heb vakantie, dus ik neem niet op maar vervelend is het wel. Ik kan na de 2e keer niet meer slapen dus ik lees de krant en check de sociale media. Ook thuis gebeurd weinig en even later wordt mijn reisgenoot ook wakker. We hebben ontbijt bij dit hotel, maar het is karig: 1 gebakken ei, 1 stuk bacon en 2 pannekoeken. Na het ontbijt gooien we de koelbox vol met ijs en de auto met benzine. 

We kunnen wederom rechtstreeks richting Helena, maar wat is de gein daarvan? 220 mijl snelweg over de prairie is niet echt uitnodigend. In de “buurt” ligt echter ook de Bear Tooth pass op net geen 11000 foot hoogte (iets meer dan 3336 meter). We nemen deze route en passeren eerst Red Lodge. Dit is een plaatsje in een gebied dat aan de Crow Indianen was toegewezen. Door de aanwezigheid van goud en kolen werd in overleg tussen de Amerikaanse overheid en de Indianen toeestaan dat er een nederzetting gebouwd werd. De goudmijnen raakten op, maar er zijn nog steeds kolen te vinden.

Even buiten Red Lodge houd de weg op, letterlijk dan. Men is bezig met renovatie van de weg en heeft het beton (of asfalt) weggehaald. In Nederland zouden we dan moeten omrijden maar hier wordt motorrijders geadviseerd een andere route te nemen en de auto’s mogen gewoon op de ondergrond die achter is gebleven door blijven rijden. Dit is bijna 5 mijl lang en we hobbelen hier met een vaartje van 15 mijl/uur overheen. Aan het einde van het hobbelen begint bijna meteen de rit naar boven. 

Ondanks het feit dat ik uit een laagland kom, blijk ik toch meer ervaring te hebben in het omhoog klimmen met de auto. Menigmaal gaan de voorgangers opzij in een pullout of zetten wij de auto even neer op zo’n pullout als het voor ons niet opschiet. We kunnen dan meteen even wat foto’s schieten. Pas dan zie ik dat ik eigenlijk een plaatsje in het heldenboek mag want met mijn dieptevrees (ik moet op een keukentrap al niet naar beneden kijken) ben ik langs diepe afgronden gereden. 

Op driekwart en bovenaan is het een stuk kouder dan beneden. Het is niet boven de 10 graden Celsius. Daar sta je dan in korte broek en korte mouwen. We zijn niet de enige en we zitten immers boven de boomgrens. Eenmaal de top gepasseerd gaat het in  scherpe bochten naar beneden. Je hoeft geen gas te geven, af en toe remmen is voldoende. Ook hier wat last van auto’s voor ons, maar gelukkig zien we in de afdaling een waterval die op de gevoelige plaat wordt vastgelegd. Als het wat vlakker wordt, komt het naaldwoud weer en rijden we bijna vanzelf Yellowstone binnen. 

Het is een stuk minder wit dan de vorige keer in Yellowstone. We hebben dit deel nog niet gezien want 2 jaar geleden konden we niet direct vanuit West Yellowstone naar Mammoth Hotsprings omdat er wegwerkzaamheden waren. We zijn toen tot Tower Falls gekomen en terug gekeerd. Dit deel is meer bergachtig dan het zuidelijke deel rond het meer. We zien langs de Lamar rivier diverse kuddes bizons en enkele herten maar daar blijft het ook bij. Hopelijk hebben we later deze week meer geluk. 

Bij Mammoth Hotsprings verlaten we het park en bewaren het bezichtigen van de bronnen tot later. Na wat mijlen b-weg komen we op de snelweg en kunnen de laatste 80 mijl op de cruise control naar Helena. Hiervan kan ik de laatste 30 mijl ook niet harder want we zitten achter een Highway Patrol. Ik ben al 2 keer geschrokken deze week toen achter me de zwaailichten aangingen, maar gelukkig gingen ze achter een ander aan. We komen onder hun begeleiding in Helena aan en eten wat bij Helena’s best pizzeria. Het smaakt goed en eenmaal terug in het hotel kijken we NFL. Buiten hangt de onweersbui die voorspelt is klaar, maar voorlopig barst die nog niet los. 

Morgen richting Glacier NP. 

Foto’s: