Ik kan ondertussen zeggen dat ik een kenner ben geworden op het gebied van Country muziek. De USB key die ik mee heb werkt niet in de auto. Ik weet waarschijnlijk wel wat er aan de hand is, maar dan moet ik deze opnieuw aanmaken enzovoort. Daar heb ik niet de tijd voor genomen. Terug naar de Country muziek. Omdat we geen eigen muziek hebben zijn we aangewezen op de radio. Ook omdat ik niet kan zingen en Frans niet wil zingen. Er zijn 3 kanalen afwisselend te ontvangen: een soort 538, een soort Radio 10 en the Greatest Country songs. Natuurlijk is deze laatste het meeste en het beste te ontvangen.
We zijn onderweg naar Butte (spreek uit: Buut) en we hebben vandaag gekozen voor de spookstad Garnet. Het duurt een aantal mijlen voor we de afslag kunnen nemen en de navigatie geeft ook een ongelovelijke tijd van 8,5 uur voor iets meer dan 200 mijl aan. Eenmaal op de weg naar Garnet blijkt waarom. Het asfalt houd op en we gaan verder over een zandweg met kiezels. De banden hebben door de gevallen regen niet altijd grip dus we rijden voorzichtig. Dit verklaart ook meteen de tijd die de navigatie aangeeft.
Na zo’n 11 mijl zand zijn we bij een parkeerplaats. We mogen zelf $3 pp doneren in een kastje, maar omdat we de America the Beautiful kaart hebben is het gratis. We dalen af richting het mijndorpje dat eerst verlaten en later bijna afgebrand is. In de tijden van de drooglegging was dit een “booming town” doordat er weinig toezicht was. Enkele gebouwen kunnen worden bezocht en dat doen we. In de saloon staan nog enkele drankflessen op de bar alsof de eigenaars hiervan zo binnen kunnen komen. Na weer naar boven te zijn geklommen besluiten we niet richting de mijn te gaan maar richting snelweg.
Dit blijkt nogal een probleem te zijn. Op weg naar de I-90 gaan we een nog slechtere weg op en na een klein stukje besluiten we om te keren. Dit duurt echter 1,5 mijl vol hobbels en plassen. Uiteindelijk keren we terug, nemen een weg die niet op de navigatie staat en komen per ongeluk op de weg uit die naar Garnet leidt en we net hebben gereden. We besluiten deze in tegengestelde richting te nemen en per gereden mijl wordt de aankomst tijd ook steeds vroeger. Vlak bij Missoula kunnen we weer richting Butte.
Op zo’n 65 mijl voor Butte slaan we af van de snelweg en nemen de Pintler scenic Byway. De eerste mijlen zijn nog langs boerderijen, maar daarna, na Philipsburg, komen we weer in de bergen. Iedere keer zien we weer een ander landschap. Ruim 2 uur voordat de navigatie het bij het begin had aangegeven, zijn we bij het hotel. Eenmaal op de kamer blijkt dat we wel internet hebben, en snel ook, maar alleen als we de deur open houden. Kennelijk zitten we ver van een router.
Dat is voor later zorg, we gaan eerst wat eten. Dit doen we in Montana’s Chop and Rib house. Omdat dit niet om de hoek is nemen we de auto. Frans besteld een biertje, ik een root beer. Omdat het happy hour is, krijgt hij er 2. Het eten smaakt best en is best betaalbaar. Zeker als je de entourage ziet. We hadden het duurder verwacht.
Eenmaal terug in het hotel hebben we geen zin om in de gang te zitten, dus we gaan naar het casino/de bar met de laptop onder de arm. Daar nemen we een afzakkertje en werken de administratie en sociale media bij. Morgen naar Yellowstone via Big Sky. Wederom de hoop dat we daar ook goed internet hebben, alleen dan op de kamer.
foto’s:
