Ik beleef wat benauwde momenten. Het karretje van de achtbaan zit vast boven een afgrond en ik moet via een hoogwerker eruit worden gehaald. Op het moment dat ze bij me zijn, word ik wakker. Ik weet niet waar het vandaan komt, maar wellicht heeft het te maken met de grootte van het bed. We hebben allebei op het randje moeten slapen omdat het bed gewoon niet breder was. Het is even na half 7 en ik ga er maar uit.
Ik begin met koffie zetten, rooster de bagels en zet de rest van het ontbijt op tafel. Ondertussen is/wordt de rest ook wakker en eten/wassen/douchen we om de beurt. Het is meer dan voldoende. Nog voor 8 uur zitten we in de auto op weg naar Forks in Olympic NP. Ondanks de beperkte afstand staat er een rit van 8 uur, zonder stops, voor de boeg. Bij Elbe, op zo’n 7 mijl van het beginpunt is er een hotel dat bestaat uit diverse cabooses en heeft een (kleine) stoomlocomotief.
We vervolgen onze weg door bossen en komen uit bij Olympia. We hadden hier een stop gepland, maar door de beperkte tijd doen we dat morgen als we terug naar Seattle rijden. We komen dichter bij de kust en het regenwoud (nee, niet het tropische) dus er valt wat lichte regen. Vanaf een uitzichtpunt zien we een ruwe Pacific oceaan. Even later staat langs de weg een bordje To the beach en die volgen we. Binnen 50 meter staan we op het strand met de auto. Het is eb, dus zouden we verder kunnen rijden dan we nu deden, maar ik durf het risico van vast zitten niet te nemen.
Het is hier Houthakkers gebied en we zien ook diverse beelden gemaakt van boomstammen die niet gebruikt konden worden voor andere doeleinden. Het ene beeld is leuker dan de andere. We stoppen even voor een wc bezoek en koffie, maar gaan dan snel weer door.
Als we een waypoint passeren, gaat de tijd die we nog moeten rijden in één keer met meer dan 2 uur terug. Als we dat hadden geweten, hadden we meer tijd genomen bij Mt. Rainier. Bij Lake Quinault is er opeens sprake van een noodgeval, maar het park ranger station sluit net voor de lunch, dus het toilet is niet meer beschikbaar. Toch is er verder op bij een restaurant de redding. Na het bezoek lopen we naar het meer en eten daar de restanten van de pizza van gisteravond op. Met een mooi uitzicht, een zonnetje en een lage regenboog smaakt het best.
We rijden de loop verder naar het oosten en komen terecht bij een waterval die natuurlijk op de gevoelige plaat moet worden gelegd. Dat lukt maar de navigatie is nu echt van de leg. Hij weigert dienst of wil alleen maar vanuit Ashford bij Mt. Rainier vertrekken, dat is zo’n 170 mijl terug. Er zit niets anders op dan terug te keren op onze schreden omdat de loop niet is aangegeven en wij niet het risico willen nemen om te verdwalen. Het is namelijk niet duidelijk wanneer we de rivier naar de noordelijke shore kunnen passeren.
We leggen de laatst 62 mijl naar Forks af met nog 1 stop met uitzicht over de oceaan. Als we bij het motel aankomen, dan wacht daar eindelijk weer een breed bed. Zo meteen maar even een ban en daarna een restaurant zoeken.
