Het begint een beetje traditie te worden dat we rond 7:30 uur wakker worden. We hebben dit keer ontbijt in het hotel dat meestal neer komt in geroosterd brood met ei, pindakaas of jam. Daarnaast yoghurt met een gezoete fruitsmaak, jus d’orange en koffie/thee. Ik begin steeds meer trek te krijgen in een donkebruine boterham met oude (Leidse) kaas. Voor de verandering maak ik een wafel met kaneel. Voor we op pad gaan, nemen we nog broodjes mee en beleg.
Het is misschien niet zo’n lange rit, maar als je meerdere dagen Yellowstone, Banff en Jasper hebt gehad, dan is het niet echt een uitdagende rit. Toch ligt er naast Missoula een mooi park dat beheert wordt door 3 verschillende Indianen stammen. We rijden er bijna voorbij, maar met slechts $10 intree gaan we de National Buffal0 range op. Dit park is gesticht door niet-Indianen, maar wel met de gedachte om te voorkomen dat de buffel uitsterft. En dat al in de 19e eeuw.
Op een bord bij de receptie is al te zien dat de meeste bizons in het noordelijke deel van het park zijn. Maar volgens andere borden kunnen we nog enkele andere dieren zien. We nemen daardoor ook de langere route door het park. Meteen nadat we aardig omhoog zijn gegaan zien we een vos of coyote in het hoge gras op jacht naar kleine dieren. Door de schutkleur is het lastig te zien, maar na de bocht zien we nog een klein roofdier die wat meer op een coyote lijkt.
We stijgen steeds meer en we komen in de buurt van een vos. Als de chauffeur een hert in het bos aan de rechterkant aan wijst, zien we het hert dat op 2 meter links van de auto staat zowat niet. Het duurt even voordat we dit in de gaten hebben. Dan worden er meerdere plaatjes geschoten. Na het bos gaan we nog steeds hoger en komen op het hoogste punt. Daar lezen we dat het dal voor ons heeeeeel vroeger een binnenzee is geweest. Het uitzicht is mooi. Voorzichtig vervolgen wij onze weg nar beneden.
Eenmaal beneden zien we eindelijk enkele bizons die het park naam hebben gegeven. Op afstand, maar toch. Na een paar bochten zien we eindelijk een kleine kudde. Bij het maken van de foto’s blijkt dat ze gewend aan auto’s zijn want het duurt misschien wel 10 minuten voordat we de kudde voorbij zijn en onze weg kunnen vervolgen. In het restant van het park zien we nog een aantal kuddes, maar het merendeel is niet zo dicht bij.
Dat het warm is, blijkt wel als een van ons meent een krokodil te zien in het riviertje naast ons. We wijten dit nog steeds aan bevanging door de hitte. Even later zien we wel antiloop-herten, maar die waren ook niet te missen omdat ze naast de weg stonden. Met een heel stoffige achterkant verlaten we na de lunch tevreden het park.
Daarna rijden we door richting Spokane maar krijgen eerst een extra rondje door een foute instelling in de gps module. Daarna volgen we enkele scenic drives door bossen en langs riviertjes. We rijden even door Idaho en als de concentratie verslapt, zitten we bijna in de goot. Het gaat gelukkig goed. Zonder brokken bereiken we Spokane in de staat Washington.
De temperatuur is inmiddels gestegen tot 31 graden Celsius, in de schaduw. We zoeken een plek om wat te drinken want sinds 17:00 uur plaatselijke tijd is een van ons maar liefst 33 uur jarig. Van harte! We vinden een bar/kroeg met 24 biertjes op tap. Het is aardig leeg mar dat kan komen omdat men nog niet klaar is met werken en de NFL wedstrijd nog niet is begonnen. We eten sla en een hamburger en net als altijd is het (te) veel.
Met een klein beetje een kater omdat mijn honkbalploeg verloren heeft verlaten we de inmiddels goed gevulde kroeg. Morgen richting een vulkaan, misschien gaan we erop dansen.
