Ik ben zeer vroeg wakker (5:40) en kan niet meer slapen. Uiteindelijk pak ik een uurtje later mijn tablet om even op de hoogte te zijn van de gebeurtenissen in Nederland. Dit wordt niet door iedereen op de kamer gewaardeerd. Maar goed, we hebben een lange rit voor de boeg.
We ontbijten wederom bij Craig’s family restaurant en het is nog zeer rustig. Het smaakt wederom goed. Na het ontbijt even tanken voor € 1,18 per liter, maar er gaat wel ruim 60 liter in de tank. We rijden richting Calgary om daarna naar het zuiden af te buigen. Tot aan de stad van de Olympische spelen in 1988 is het landschap afwisselend met bergen, heuvels en prairies. Bij Calgary zijn er werkzaamheden, maar we komen er gemakkelijk doorheen.
Even buiten Calgary krijgt de navigatie van de auto problemen. We rijden namelijk op een weg die niet op de kaart staat. Gelukkig hebben we ook nog Sygic op de telefoon en die loost ons zo’n 40 kilometer door het onbekende land van de auto. Als de skyline van Calgary achter ons niet meer is te zien, hebben we nog zo’n kleine 325 kilometer tot de grens met de VS. De enige variatie in dit stuk is dat op het ene moment links een weiland is en rechts een graanveld en 5 kilometer later precies andersom. Gelukkig wisselt de muziek wel geregeld.
We stoppen in Cardston, op zo’n 40 kilometer voor de grens om een bak koffie te halen bij de Subway. We hebben geluk want die is net op waardoor we verse koffie krijgen. Die smaakt goed en het strekken van de benen is ook zeer welkom. We kunnen echter nergens een Wifi verbinding krijgen om de voetbaluitslagen in Nederland te controleren.
Als we Cardston verlaten verandert het landschap naar heuvels en later bergen. Bij de grens aangekomen is het zeer rustig. Als ik mijn paspoort afgeef, vraagt de beambte of ik Stroepwafels mee heb. Helaas voor haar zijn er geen stroopwafels. Na wat vragen over waar we heen gaan en hoe lang, mogen we de grens passeren. Met de waarschuwing om vooral voor 8 december het land te verlaten, de volgende keer Stroepwafels mee te nemen en een hartelijk Tot Ziens! mogen we verder rijden. Een van de meest plezierige grenspassages die ik ooit gehad heb.
Vlak over de grens rijden we St Mary in en kopen een America the Beautiful pass bij de ingang van Glacier National Park. Het begin is zeer mooi met weerspiegeling van de bergen in de meren. Later zijn er de (restanten) van de 30 gletschjers. Bij de Logan pass aangekomen is er geen mogelijkheid om te parkeren dus we rijden verder. De rit naar beneden is zeer smal en wordt bemoeilijkt door de vele auto’s in beide richtingen en een automobilist die klaarblijkelijk angstig is om naar beneden te rijden.
We zijn niet blij met deze automobilist, maar we komen beneden in een file terecht. Als we dus sneller naar beneden hadden gekund, hadden we eerder in de file gekomen. Het leed wordt veroorzaakt door een ongeluk met een motor rijder. En om de Amerikaan die langs onze auto loopt te quoten: “Zijn dag is waarschijnlijk slechter dan die van mij”. Na iets meer dan 1 uur kunnen we voorzichtig doorrijden want bij Lake McDonald zijn er werkzaamheden.
Ietwat vermoeid komen we in Kalispell aan en checken in bij het hotel. We proberen geld te pinnen want waarschijnlijk accepteren ze hier geen Canadese dollars. Helasa kan ik niet het bedrag pinnen dat ik wil omdat mijn opnamebedrag gelimiteerd is en met de huidige stand kom ik daar net boven. Dan iets minder en morgen of later de rest erbij halen. Even eten bij Famous Dave waar ze ook een personeelstekort hebben. Het smaakt goed en tevreden kan ik mijn schoenen in het hotel uitdoen. Morgen vervolgen we onze weg naa
