Wees gerust, deze titel slaat niet op de honkballers, maar geheel en al de mensen die we vandaag ontmoet en/of meegemaakt hebben. We mogen zeggen dat we zelf aardig prettig gestoord zijn, maar de Amerikanen zijn ook op dit punt in staat om alles groter te maken (en niet beter zoals ze zelf denken). We worden wakker met het bericht dat er in Orlando heel veel doden zijn gevallen bij een aanval van een gek. Dat dit in een gayclub gebeurd doet voor ons niet ter zake, maar wordt op de televisie toch wel aardig veel benadrukt. Helaas blijkt later dat er (op dit moment) 50 doden te betreuren zijn.
Na het verschrikkelijke nieuws doen we wederom een poging om een fatsoenlijk ontbijt te krijgen. We moeten er 3 keer voor lopen, maar we vinden een cafe die ontbijt aanbied zoals wij het wel lusten: 2 eieren, toast, gebakken eieren, zeer goede koffie en jus d’orange. Koffie wordt na een vraag bijgevuld en niet meteen zodat we zelf kunnen bepalen hoeveel koffie we nemen. Het heeft gesmaakt en we lopen terug naar het hotel. Het begint al aardig warm te worden en tegen een uur of tien wordt het tijd om de airco van de hotelkqmer te verlaten en naar de metro te lopen. We weten inmiddels hoe het systeem werkt en gaan in plaats van 6 minuten lopen en 2 keer overstappen naar Grand Street zodat we de D train kunnen nemen waardoor we rechtstreeks naar Yankee Stadium in de Bronx rijden. Even voor 11 uur komen we daar aan, halen wat geld bij de bank en wat ijskoud water bij een straatverkoper en sluiten in de rij aan. Na de metaaldetector even wachten tot de mobiele telefoon de kaarten tevoorschijn tovert en we mogen naar binnen. Ondanks een van de andere fans die Rene en Frans wil verhinderen om naar binnen te gaan. Hij had kennelijk voorrang boven hun.
Eenmaal binnen gekomen gaan we de shop in en scoren een pin. We vervolgen onze weg naar monument park alwaar de plakaten van de spelers waarschijnlijk mij meer zeggen dan mijn 2 metgezellen. Nadat we het monument park verlaten hebben, is op het binnenterrein inmiddels de ceremonie begonnen in het kader van Oldtimer day. Diverse belangrijke spelers mogen hun entree maken en heel veel World Series herinneringen komen langs. Ook de huidige coach Joe Girardi maakt deel uit van deze spelersgroep. Na de introductie spelen de spelers die dit nog kunnen een 4 inning durend onderling duel tussen De Bombers en de Clippers. Helaas voor ons is dit onderlinge potje beter dan de wedstrijd erna. Matsui slaat een homerun en de einstand is 3-5 voor de Bombers. Ondertussen hebben we lunch gehaald in de vorm van een foot long hotdog, Als we later een biertje proberen te bestellen moeten we een ID laten zien. We willen geloven dat we er jong uitzien, maar het zal wel een wet zijn die dit gebied.
De wedstrijd van de Yankees tegen de Tigers komt niet op gang en we hebben meer tijd om om ons heen te kijken. Achter Rene zit een groepje die iedere actie luid voorziet van commentaar en het meeste is niet positief. Waarschijnlijk zit er al meer dan 1 alcoholische versnapering in want tegen het einde van de wedstrijd komt een van hen shocking klem te zitten met zijn been in het stoeltje naast Rene. Rene wil nog helpen maar denkt barst maar want bij iedere poging weet deze heer zijn been precies zo te draaien dat hij nog vaster komt te zitten. Na enkele pogingen weet zijn schoondochter hem te bevrijden. Ver naast Robert zit een oudere heer die bij iedere honkslag van de tegenpartij weet te melden dat deze bal fout geslagen is of illegal. De beste man zit geen minuut stil en is zo aan het gebaren dat hij bijna 3 rijen naar voren valt. De wedstrijd kabbelt verder en we weten toch nog wat van de wedstrijd te volgen. Detroit is niet oppermachtig maar de Yankees wel kansloos. Als je niet slaat kan je niet winnen. Ze weten zowaar nog 1 punt te scoren maar verder komen ze niet.
Na de wedstrijd dienen we weer met de metro terug te gaan naar Manhattan, maar we zijn niet de enigen. Zoals overal waar mensen moeten samenvoegen, loopt het vast. Het helpt dan ook niet dat er mensen voor de poortjes blijven staan om te kijken hoe iedereen die wel een kaartje heeft door mag lopen. Onder aan de trap blijft iedereen staan en met wat duw werk weten we even verderop op het perron te komen en meteen in een rijtuig waar we niet opeen gedrukt worden. Aangezien het bijna half 6 is, stappen we op 34 street/Herald Square uit en begint het zoeken naar wat eten. Zegt men New York, dan zegt men ook streetfood. Vlakbij zijn kraampjes met eten uit diverse landen en streken. We kiezen de Gumbo en dit blijkt een goede keuze maar wellicht denken we hier morgen anders over. Het is heet en pittig maar smaakt goed. Na het eten lopen we nog even naar Times Square waar het zeer druk is vanwege Puerto Rico Day. We besluiten om de avond een keer op een doordeweekse dag op Time Square te kijken en lopen terug naar Herald Square omdat we daar de D en F trein kunnen nemen. De weg terug is lastig omdat er niemand opzij gaat en het liefste door je heen wilt lopen. En dat is niet alleen omdat ze op hun telefoon lopen te kijken. Het is gewoon de meest korte weg naar een bepaald punt lopen en wie in de weg loopt heeft pech.
Op het metrostation wordt besloten om de eerste trein te pakken naar Chinatown. Deze race wordt gewonnen door de D train en een paar haltes later kunnen we uitstapen. Terwijl we uitstappen begint een medepassagier te schreeuwen dat hij iedereen dood zal maken en hoewel we horen dat zijn vrienden hem proberen af te zonderen en gerust te stellen, haasten we ons naar buiten. Daar aangekomen is de beste man nog steeds aan het schreeuwen en 2 straten verder horen we hem nog. We besluiten om nog een afzakkertje te nemen in, inmiddels, onze stamkroeg. Het eerste biertje kost $3 bij de lieftallige dame en hetzelfde biertje bij een ander even later $4. Het is wat drukker dan gisteren en een laveloze dame pakt zo maar een cola van een ander weg en staat even later achter de bar. Wellicht krijg je dat als je blikjes bier met een shot voor $3 verkoopt. Er komt een man naast ons staan die een gesprek aangaat over mijn shirt. Dat is het shirt van de hall of fame en ik moet dus wel een grote honkbalfan zijn. De man heet Douglas en werkt in Yankee Stadium bij de snoeptent. Waarschijnlijk verkoopt hij ook snoepjes voor volwassenen want ook hij heeft hem ook al aardig zitten. Als hij zich aan mijn 2 vrienden voorstelt, beginnen ze te lachen en ook ik kan een lach niet onderdrukken. Op de manier als hij het uitspreekt klinkt het naar Dakloos. Als ik hem dit uitleg geeft hij aan dit ook te zijn. Dit is voor mij het moment om het hotel weer op te zoeken.
Morgen maar even een rustige dag, misschien een hop on hop off, dan kunnen we uitrusten :).
Foto’s :
