Gisteren nog even bij mijn team gekeken van de softbal. Spelen doe ik niet want ik wil niet het risico nemen dat ik een bal ergens krijg waar je het niet wilt hebben, in een kuiltje stap of gewoon zonder een bijzondere oorzaak dusdanig gewond raak dat ik niet kan vliegen. De wedstrijd wordt ook zonder mij gewonnen en dat stelt me gerust voor de wedstrijden die ik moet missen als ik aan de andere kant van de plas ben.
Betrekkelijk laat kom ik thuis maar ik weet dat ik toch slechter slaap omdat je je niet wilt verslapen. Toch schrik ik wakker van de wekker en voordat mijn telefoon kan gaan, sta ik enigszins ongemakkelijk naast mijn bed. Geen filterkoffie want daar kan de schimmel op komen, maar de waterkoker aan voor wat oploskoffie terwijl ik onder de douche stap. Ik ontbijt met het laatste broodje om even over 5 uur en gooi de laatste zaken in de handbagage. Als ik in de lift naar beneden sta krijg ik een whatsapp. De taxi, in de vorm van Dennis, staat al voor de deur want hij was toch wakker. Onderweg Rene gebeld en als we bij hem voor de deur staan wordt Frans gewaarschuwd. Het is vrijdag en vroeg dus we zijn redelijk snel vanuit Haarlem op Schiphol. Dennis wordt bedankt en een prettige vakantie gewenst, want hij gaat naar Griekenland volgende week. We zijn dus niet de enige die de EK niet kijken, maar dit was al gepland voordat Nederland werd uitgeschakeld. Op dat soort momenten zou je eigenlijk een staatslot moeten kopen of de lotto moeten invullen.
We komen heel makkelijk door het inchecken en de douane. Doordat er bijna niemand is kunnen we voor de veiligheidscontrole langs de extra security check zodat we dit bij de gate niet hoeven te doen. Bij de veiligheidscontrole moet de riem af en het is maar te hopen dat de broek blijft zitten als de armen omhoog moeten. Er zijn geen generende situaties en na de check nemen we een dubbele espresso bij de Starbucks om alvast te wennen en daarna wat water om weer de bitterheid weg te spoelen. Het vliegtuig staat er al, we moeten alleen nog even 2 uur wachten voordat we weg mogen. Bij het instappen blijkt dat het vliegtuig niet geheel vol is en met een grote keuze aan films en ander beeldmateriaal wordt de reis gemakkelijk gemaakt. Bijna 3 kwartier voor op het tijdsschema raken we de grond op JFK, alleen in juni en niet op een cold december day. De engeltjes uit Haarlem zijn geland.
We mogen weer lopen en dat weten we ook. Na een straffe wandeling van zo’n 12 minuten komen we aan bij de immigratie officer, tenminste bij de wachtrij. Voor nieuwe ESTA gebruikers is de wachttijd 25 minuten, voor terugkomende bezoekers 8. Helaas hebben we allemaal een nieuw paspoort, en dus ook een nieuwe ESTA dus we gaan de lange rij in. De mensen die de passagiers naar de immigration officer sturen verstaan hun vak goed en na 14 minuten sta ik de standaardvragen te beantwoorden. Omdat we met zijn drieën naar voren waren gelopen, hebben de heren na mij weinig te beantwoorden en met een enkele controlevraag krijgen ook zij een stempel in het paspoort wat toegang bied aan de US of A. We mogen door naar bagageband en ik kan meteen mijn koffer pakken. De beide andere heren moeten respectievelijk 8 en 14 seconden wachten en hierna wordt een kleine tussenstop gemaakt in de restrooms want in het vliegtuig hebben we niet de kans gekregen om dorst te krijgen. De douane is hierna een peuleschil en we staan in terminal 4 voor een moeilijke keuze. Airtrain, uber, shuttle naar Grand Central/Penn station of Time square of een yellow cab. Het wordt de laatste en hoewel hij het hotel niet kent, weet hij wel waar het adres is.
Gelukkig is het nog geen spitsuur want anders hadden we beter kunnen lopen maar echt opschieten doet het niet. Gelukkig is het een vast tarief naar Manhattan en voor nog geen €20 pp komen we voor het hotel aan. We zijn eigenlijk te vroeg om in te checken, maar gelukkig is onze kamer al beschikbaar en redelijk vlot zitten we op de kamer met een uitzicht op de brug (als je ver kan springen, dan red je dat makkelijk). Even opfrissen en dan naar buiten. Het is immers pas half 2 hier. We zien 1 World Trade Center aan het einde van de weg, maar via enkele bochten blijkt het toch een aardig eindje lopen. De beide herdenkingspools van het oude World trade center maken ook na vorig jaar nog steeds indruk. We zitten er een beetje doorheen en hebben dorst. Een “goedkope” kroeg zit op 10 minuten lopen. Bij het ronden van de zuidelijke pool zien we echter O’Hara’s en gaan daar naar binnen. Onder het genot van enkele biertjes kijken we de 1e helft van Frankrijk – Roemenië. die in het begin nog wel onze aandacht weet te trekken maar de belangstelling is snel weg.
Op gevoel weten we het hotel terug te vinden en we eten in de omgeving wat bij een Chinees. Het is anders dan thuis en we zijn moe dus meer dan de helft blijft staan. Met de belofte later deze week terug te komen gaan we het hotel weer opzoeken. Het is pas 6 uur, maar het voelt laat genoeg aan.
Morgen weer een dag.