The Netherlands? How nice!

Als ik na een avond met kramp in de kuiten en dijen en een goede nachtrust wakker wordt, heb ik het vermoeden dat het niet ergens tsussen 6:15 en 6:45 is. Ik heb heel lekker geslapen en eigenlijk wil ik me nog een keer omdraaien. Mijn reisgenoten zijn, net als de andere dagen, nog slapende als ik op de wekker zie dat het even na half 9 is. De warmte en de inspanning van gisteren hebben toch hun tol geëist kennelijk. De rest wordt ook wakker en is net zo verbaast. Het douchen gaat wat sneller vandaag en we nemen meteen alles mee naar het café waar we ontbijten zodat we meteen door kunnen naar het World Trader Center voor het 9/11 museum en memorial. We gaan lopen want dat is normaal gesproken 15 minuutjes en de metro duurt 28 minuten. Helaas voor ons zijn de benen niet echt gewillig en uiteindelijk hadden we net zo goed de metro kunnen nemen.

We mogen de rij voor de kaartjes passeren, maar het duurt toch nog een tijdje voordat we binnen zijn. Als een groep zich meld, dan mogen die voor, maar we zijn toch nog redelijk snel binnen. Binnen heerst een gepaste stilte. Buiten bij de watervallen hebben we af en toe nog de indruk dat het sommige mensen niet kan schelen wat er gebeurd is (getuige de vele selfies die lachend gemaakt worden), maar binnen weet iedereen dondersgoed wat er gebeurd is. Binnen enkele momenten staan we aan de overgebleven fundamenten van de 2 torens die zich onder de watervallen bevinden. Er zijn diverse ooggetuigen verslagen, wagens van politie, brandweer en ziekenvervoer die beschadigd zijn door vuur, neervallend puin en andere oorzaken. Metalen steunbalken die als lucifershoutjes zijn gebroken of omgebogen. Bij de echt gevoelige onderwerpen zoals ooggetuigen verslagen en foto’s van omgekomen mensen mogen er geen foto’s gemaakt worden en dat doen we ook niet.

Ik ben zelf een jaar na de aanslagen op deze plek geweest en ik kan zeggen dat ze een heel mooi eerbetoon hebben gemaakt. Enkele foto’s van de maanden erna zouden zo uit mijn eigen archief kunnen komen. Ik weet nog heel goed dat ik eerst om, het toen genaamde, Ground Zero ben gelopen voordat ik foto’s maakte. En zelfs toen had ik een gevoel van schaamte door foto’s te nemen. Ground Zero, zo leren we, is een naam die al gegeven is aan de omgeving tijdens de aanslag van 1993. Toch weer wat geleerd. Met gepaste eerbied verlaten we het museum.

Over leren gesproken, we zijn aardig onderweg om de bewegingen van de New Yorkers te leren. Zo zijn er de volgende regels waar men zich aan schijnt te houden:
– een zebrapad steek je over van uiterst rechts naar uiterst links (of andersom, maar in ieder geval diagonaal)
– mocht je tijdens het oversteken iemand in je weg hebben lopen/staan, dan loop je gewoon blind door
– je telefoon is heel belangrijk, als je moet kiezen tussen op je telefoon kijken of kijken waar je loopt, dan kijk je op je telefoon.
– als je op de stoep loopt dan doe je 2 stappen rechtdoor, 1 naar rechts en 2 naar links. Anders kan iemand je passeren. Wissel dit af met 3 stappen rechtdoor, 2 naar rechts en 1 naar links want anders kunnen ze je alsnog voorbij.
– als je ergens bent loop dan in een rechte lijn tot het moment dat je iemand tegenkomt, op dat moment maak je een beweging waarbij je het tegemoet komende verkeer zoveel mogelijk in de weg loopt.
Op dit soort momenten blijven we maar stil staan want in alle andere gevallen kunnen we wellicht woorden krijgen. of erger.

We lunchen weer bij de eettentjes op Greely en stappen daar op de metro naar het American museum of natural history. We kunnen hier niet de wachtrij skippen en moeten dus geduldig wachten voor we naar binnen mogen. We krijgen een gratis kaart voor de IMAX, maar als we die willen betreden is de laatste voorstelling al volledig vol. We lopen dus de tentoonstelling langs en dat kost al veel moeite. Langs de Amerikaanse zoogdieren, de indianen en vogels komen we uiteindelijk bij de dinosaurissen. Dit maakt een grote indruk en via diverse andere zalen komen we weer bij de ingang. We zijn er zeker van dat we pas 2/3 van de tentoonstelling gezien hebben, maar onze benen kunnen het op dit moment niet aan om de laatste 1/3 te zoeken. We gaan terug naar de metro en het is eigenlijk te vroeg om te eten. Dan maar een kleine consumptie in bar 169. Aan de deur worden we gevraagd naar onze ID, alsof we er uit zien dat we jonger dan 21 zijn. De portier vraagt waar we vandaan komen, The Netherlands is het antwoord. Nice, Amsterdam? is de volgende vraag. Nee, Harlem with an extra a is het antwoord. It is 10 miles from Amsterdam en 100% more relaxed voegen we er aan toe. Een lach is het antwoord en met Enjoy yourself mogen we naar binnen.

Binnen gekomen begroeten we de barman die we het eerst hadden gezien afgelopen vrijdag. Het eerste biertje is nog de normale prijs maar na een klein gesprekje is de rest $2 per fles. We moeten nog eten maar raken in gesprek met een zeer handtastelijke jongeman. Hij houd van Nederlanders vanwege hun open mind. Ook hij kent Haarlem niet, maar omdat wij ervan vandaan komen moet het wel een geweldige stad zijn. Hij gaat weer bij zijn vriend zitten en meteen hebben we onze bedenkingen. Als hij even later weer komt voor een gesprekje is het de hoogste tijd om te gaan eten. We worden hartelijk begroet en nemen de Chicken skewers (soort van saté) als diner. Ook hier komt het gesprek op waar we vandaan komen. Wederom wordt het antwoord, The Netherlands, begroet met algemeen goedkeuren. De vrouwelijke bediende wil heel graag een keer naar Nederland komen en we beloven morgen de gegevens uit te wisselen. Waarschijnlijk zal het bij de belofte blijven maar de diverse bewoners van de wijk wordt er op gewezen dat wij helemaal uit The Netherlands komen en dat het heel bijzonder is dat wij in hun buurtcafé zitten. De bediende maakt nog een foto van ons en later met ons, want het blijft raar die Hollanders. Moe gaan we terug naar het hotel en hopen dat we na morgen met een boottocht en de Mets op zaterdag weer wat energie hebben.

Foto’s :

No photos