Vandaag stond een van de hoogtepunten, mocht dat mogelijk zijn, van de reis op het programma: een bezoek aan mevrouw Vrijheid. Ofwel: Lady Liberty, het vrijheidsbeeld. We zagen er wel als een berg tegen op, maar wie in januari A zegt en kaarten voor de Crown aanschaft, moet in juni B zeggen. Gelukkig hadden we voorzien dat het in juni aardig warm kan zijn en hadden een van de eerste opgangen naar boven. We moesten ons om 10 uur melden.
Na het ontbijt bij Café Petisco zijn we eerst uptown gegaan, voordat we weer downtown naar Battery park konden. Even na half 10 hadden we onze kaarten en na de security check konden we meteen de boot op die niet veel later afvoer. Hoe dichter bij we Liberty Island kwamen, hoe groter het beeld begon te lijken. Eenmaal op het eiland aangekomen zijn we toch maar rustig naar de toegang van het beeld gelopen maar daar werden we tegen gehouden omdat iemand een rugtas onbeheerd achter had gelaten. Nadat we eerst het personeel voor hadden moeten laten, mochten we verder naar de deur voor pedestal (voet) en crown (kroon) access (toegang). Daar moesten we op een parkwachter wachten, maar ze had het kennelijk heel druk. De man bij de deur riep zijn collega die de controle overnam en hij nam ons mee het gebouw in om een armband te krijgen en uitleg wat we wel en niet mee mochten nemen. Hij wenste ons sterkte en alle spullen die niet mee mochten werden in een kluisje gedaan. Deze was alleen te openen met mijn vingerafdruk, dus het was zaak elkaar niet kwijt te raken. Om toch wat lucht over te houden voor de beklimming hebben we de eerste 200 treden of zo overgeslagen door de lift te nemen. Misschien vals spelen, maar alle kleine beetjes helpen.
Op de 5e verdieping blijkt dat we toch niet maar 145 treden hebben, maar 192 omdat we vanaf de lift nog enkele treden hebben. De Parkranger aan het begin van de wenteltrap adviseert ons om toch even naar buiten te gaan om “af te koelen” en 4 minuten later terug te komen. Door een glazen deel van het plafond zien we de wenteltrap en de hoogte en ik moet toch even slikken. Dan maar naar buiten en 3 minuten later terug. Niet langer meer treuzelen, maar naar boven. De parkranger, die overigens geen Youtube ster wil worden (er filmde iemand waar het niet mocht), liet ons de trap naar boven op gaan met een gemeend Enjoy! Als we bij de wenteltrap komen is het niet moeilijk om omhoog te komen. Het grootste probleem zijn de smalle treden en de laagte tussen tree en plafond. Op ongeveer de helft nemen we even een rustpauze en niet veel later gaan we door naar boven. Als we bijna boven zijn probeer ik een foto te nemen en dan blijkt de batterij van het toestel leeg te zijn en mijn reserve ligt in het kluisje omdat ik mijn tas niet mee mocht nemen. Gelukkig is er dan de mobiele brigade en neem ik de overige foto’s met de telefoon.
Helemaal boven gekomen is de ruimte niet groter dan mijn badkamer. De ruimte om te staan is nog beperkter omdat er 2 parkrangers, 2 trappen (naar boven en naar beneden) en een klein plateau in zijn gepropt. Er wordt verzocht om niet lang te blijven staan, maar we weten een inwoner van Ohio te overtuigen om een foto te nemen van ons. Dit lukt, net als de 8 andere die hij per ongeluk maakt als hij de telefoon terug geeft, maar het resultaat van de eerste 2 foto’s mag er zijn. De afdeling werd voor mij persoonlijk een martelgang. Ik ben 1.95 en heb maat 46 schoen. De ruimte tussen trap en tree is 1.80 en de tree geschikt voor maat 40 of kleiner. René was dus zo beneden, ik ben achterstevoren afgedaald want dan had ik het minste kans om te vallen of weg te glijden. Frans, die achter mij liep, kon niets anders dan zich aan mijn tempo aan te passen. Beneden aangekomen waren we er toch wel over eens dat het eenvoudiger was dan gedacht en dat we dit niet hadden willen missen.
Op de pedestal aangekomen kijk ik even op de telefoon en ben beide heren daarna kwijt. Dan maar een blokje lopen om het beeld om ze tegen te komen. Helaas voor mij hadden zij hetzelfde in gedachten, dus waarschijnlijk liepen we gespiegeld aan elkaar om het beeld en naar beneden. Aangezien we maar 1 uitgang hebben, ben ik daar maar heen gelopen en toen ik net een minuutje zat, kwamen de heren er ook aan. Het was een hele klim en benauwd dus we nemen een Lemonade dat de dorst aardig lest. Het duurt hierna bijna een vol kwartier om op de boot te komen want, in tegenstelling tot de boot die wij hadden, is deze barstensvol en duurt het daardoor enige tijd voordat deze leeg is. Op Ellis Island lopen we even door het gebouw maar door diverse schoolklassen is het daar zeer druk en kunnen we zo goed als niet bij de tentoonstellingen komen. Hierdoor lopen we terug naar de boot en iets sneller zijn we ingescheept.
Op battery park aangekomen lopen we langs de East River omhoog en vervolgens Wall street in. Het is lunchpauze, dus met de toeristen mee is het zeer druk op straat. Je begint nu te begrijpen waarom ze omhoog bouwen. Je moet die mensen toch ergens laten.Op Wall Street nemen we de metro Uptown en eten wederom op Greeley bij de straattentjes. Vervolgens lopen we langs Madison Square Garden en de Post office naar de High Line. Een stukje spoorweg dat, nadat het niet meer in gebruik was, niet is afgebroken maar men heeft er een park van gemaakt. Het is uiteindelijk een stevige wandeling. Het is een warme dag dus de vermoeidheid slaat toch wel een beetje toe. Op de Highline zijn we blij als er een gebouw staat want dat bied schaduw. Aan het einde, voor ons dan, zijn wat kunstschilders en anderen die diverse spullen aanbieden, maar er zit weinig van onze gading bij. We laten onderweg naar de metro Der Biergarten links liggen want $9 voor een biertje mag dan hier normaal zijn, helemaal gek zijn we niet.
Via de metro komen we terug bij Times Square en bekijken het laatste deel van Frankrijk – Albanië in de Ierse pub waar we voor dezelfde prijs als bij de Biergarten 2 pints krijgen. Aangezien we de avondrit willen nemen, moeten we nog wat eten. Dit doen we bij het Hardrock café en komen in gesprek met de bediende die een van de IJslandse spelers kent. Ongekend want ten eerste houden de meeste Amerikanen niet van soccer en ten tweede: wat doet een speler van de IJslandse selectie in het hardrock cafe. Maar goed, het eten smaakt wederom goed en we lopen hierna naar de bus. De bus vertrekt bijna meteen en we hebben een gids die verteld over wat we kunnen zien en niet over de metro of andere bijzaken. Het is vermakelijk en via een andere route komen we bij Manhattan Bridge, zeer bekend bij ons. Vanaf de brug zien we het hotel waar we zitten en zelfs onze kamer is zichtbaar op de 7e verdieping. We vervolgen de weg door Brooklyn en kunnen enkele (hopelijk) mooie foto’s maken van de skyline van Manhattan. Via dezelfde brug gaan we terug en het wordt steeds donkerder. We kunnen ESB mooi verlicht fotograveren en we komen uiteindelijk op het fel verlichte Times Square terecht. We moeten even naar het toilet en nemen daarna de metro. De afstand die we moeten lopen om de N, Q of R te nemen is dusdanig ver dat we bijna naar 34 Str/Herald Square hadden kunnen gaan.
We komen uiteindelijk toch bij het hotel aan en zijn zeer vermoeid. Dat kan wel kloppen want volgens de stappenteller hebben we er bijna 29428 gemaakt vandaag, goed voor een halve maraton. Morgen maar een dagje cultureel doen en het museum in gaan. Komt goed uit want er is een kleine kans op regen.
Foto’s: