Duister verleden

Daar gaan we opnieuw, nu met wat meer verhaal erin.

Ik ben voor een normale werkdag laat wakker, dus voor een vakantiedag vroeg. We ontbijten en er is toast, roerei, patty’s en nog wat andere zaken. Maar de koffie is de ster van het ontbijt. Na het ontbijt rijden we naar Oak Alley Plantation. Deze plantage voor suikerriet is gesticht door een Fransman die ook het huis naar eigen smaak liet bouwen. Ondanks het feit dat hij zeer rijk was, diende hij nog een lening af te sluiten die nu zo’n $600000 zou bedragen. Als onderpand voerde hij zijn slaven op.

Bij de rondleiding door het huis mogen we helaas geen foto’s maken, de reden wordt niet verteld. Ik hoor en zie af en toe toch wat ongehoorzaamheid hierin. In de eetkamer zien we een model van een harp hangen, maar als de whole lot of woman (zoals de gids zichzelf beschreef) uitleg geeft, zien we dat het een soort van fan en vliegenverjager is. We gaan naar boven en na de slaapkamers mogen we het balkon op en foto’s maken van de tuin en de eikenlaan.

Na de rondleiding gaan we nog naar de slavenhutten die gebouwd zijn naar tekeningen uit het verleden. De oude houten gebouwen hebben het weer niet doorstaan. Voor aanstaand weekend wordt er ook een storm voor de regio van New Orleans voorspelt. Wij zijn dan inmiddels onderweg naar Nashville. Wat de slaven kregen was afhankelijk van hun functie. Een huisslaaf kreeg meer dan een veldslaaf. Deze laatste moest zelfs op de grond slapen. De “waarde” (ik haat het om dit hier neer te zetten) van een slaaf varieerde van $200 tot $1500. Ter vergelijking: de dokter kreeg $300 per maand om standby te staan. Het gevoel wat ik hier kreeg is dat het een basis geweest moet zijn voor de latere Nazi concentratiekampen. Na de Oak Alley zijn we nog even naar de Laura plantage gereden, maar hebben daar weinig kunnen zien zonder weer de volle mep te betalen.

We rijden terug naar het centrum van New Orleans en stoppen bij het Riverwalk Outlet centrum. Er is een Sketchers en Samsonite winkel want Bianca wil naar een paar schoenen kijken en Frans wil zijn stukke koffer vervangen. Beide slagen niet. We stoppen bij een beignet shop om te proeven waarom iedereen zoveel lof heeft over deze gebakken lekkernij. De mening is algeheel: ze zijn te droog, er zit teveel poedersuiker op en onze “eigen” oliebol smaakt beter.

Na het outlet lopen we door naar de Franse wijk en ik koop toch het shirt dat ik gisteren liet liggen. Het valt op dat het een stuk rustiger is dan gisteren, maar toen was het ook weekend. We eten weer bij het restaurant waar we gisteren ook hebben gegeten en het smaakt nu ook weer goed.

Na het eten lopen we terug naar de parkeerplaats en dit kost dit keer “slechts” $17,50. We rijden door naar het stadion waar de basketbal zal plaatsvinden, maar het is lastig een parkeerplaats te vinden. We worden van lot 4 naar lot 3 gestuurd en daar weer weg. UIteindelijk parkeren we in een garage voor minder dan vlak bij het stadion.

We komen redelijk snel binnen en zitten bijna courtside. De Pelicans nemen snel een ruime vvorsprong en we verdienen gratis toast bij een maaltijd bij een restaurant omdat de tegenstander onder de 60 punten in de eerste helft blijft. Die kunnen we niet innen want het is alleen in New Orleans geldig. De ruime voorsprong verdwijnt in het laatste kwart omdat ieder schot van de Trailblazers binnen valt. Op zo’n 2 minuten loopt zo’n 90 % van de mensen weg omdat het verlies duidelijk is (waar heb ik dat meer gezien?).

Na de wedstrijd zijn we snel bij de garage en na 1 wat langere wachttijd bij een verkeerslicht zijn we snel bij het hotel terug. Morgen richting Florida.