Vroeg in de ochtend word ik wakker om mijn koffer te pakken en naar New Orleans te reizen. Ik vlieg vanad Newark en dat is met de trein vanaf Penn Station gemakkelijk te bereiken. Ik steek over en koop een kaartje naar het vliegveld. Vanaf het station bij het vliegveld rijd een airtrain en je stapt midden in de hal uit. Ik loop naar de incheckbalie van United en daar hebben ze een vervelende mededeling. De vlucht vanuit Washington naar New Orleans gaat vandaag niet. Of het ook morgen mag. ik leg uit dat ik met een rondreis bezig ben, beperkte tijd heb en het liefst vandaag nog in New Orleans kom. De dame achter de balie begrijpt het en gaat zoeken. Na zo’n 10 minuten is er een oplossing. We vliegen eerst gewoon naar Washington en heb daar 15 minuten om over te stappen op een vlucht naar Chicago. In Chicago heb ik dan 3 kwartier om over te stappen op het vliegtuig naar New Orleans.
Als ik naar de gate ga word ik, net als bij de overstap in Washington, Chicago en alle andere vliegvelden, uit de rij gehaald voor een extra security check. Gedwee lever ik mijn riem en schoenen in en wacht op de 2 gedrukte voeten op de vloer en met 1 hand mijn spijkerbroek ophoudend tot ze terug worden gegeven en dus niet voorzien van explosieven of ander gevaarlijk materiaal.
Laat in de avond kom ik op Louis Armstrong airport aan en loop naar de bagageband. Maar als iedereen zijn of haar koffer heeft en ik nog steeds wacht op de mijne, stopt de band. Geen koffer. Een medewerker neemt me mee naar het kantoor en legt uit dat ik een formuliertje moet invullen en of morgen moet terug komen om mijn koffer op te halen (die dus in Washington is achtergebleven) en eventueel een vergoeding voor de vertraging. ik moet wederom uitleggen dat ik op doorreis ben en niet de tijd heb om weer naar het vliegveld te komen. Alles wordt genoteerd en ze zullen mijn koffer naar mijn hotel brengen. Ik weet dat ik recht heb op vergoedingen, maar besluit het erbij te laten zitten want mijn tijd is ook kostbaar. De koffer, zo wordt beleefd, wordt met de vlucht die vandaag niet ging, morgen meegenomen. Met alleen mijn rugtas regel ik vervoer van luchthaven naar hotel en vica versa want de vlucht naar San Francisco zal om 6:00 am vertrekken en ik niet afhankelijk wil zijn van een taxi die wel f niet komt.
Bij het hotel aangekomen schiet ik snel even een supermarkt in voor wat toiletartikelen en hoop dat mijn koffer er morgen vroeg zal zijn. Dat valt dus tegen en ik loop naar the French quarter. Ik merk dat we in het zuiden zitten want hoewel het ‘maar’ 27 graden is (Celcius), heeft de lucht een vochtigheidspercentage van boven de 90%. Om af te koelen stap ik winkels binnen waar ik normaal niet naar binnen zo gaan, maar goed, de airco staat aan. Aan de Mississippi zie ik een ouderwetse riverboat, maar voor een rondvaart ben ik dan al te laat. Ik koop maar wat kleding in een budget store omdat ik er niet zeker van ben dat mijn eigen koffer op tijd in New Orleans is.
De rest van de dag geniet ik van voodoo, jazz en southern comfort (niet het drankje). ‘s Avonds merk ik pas dat de stad begint te leven. De lucht koelt af en het is ook niet meer zo drukkend. In het restaurant waag ik me deze avond aan jambalaya en een koud biertje. Ik heb geluk want zolang de band niet speelt, betaal je er 1 en krijg je er 3. Mijn “geluk” is van korte duur want ik had een pint besteld en heb er dus nu 3 voor me staan. Ik vraag om de rekening en nog 1 (dus 3) biertje vlak voor het moment dat de band gaat optreden. Na het eerste optreden is het bier op en loop ik terug naar het hotel alwaar mijn koffer op het bed ligt.
De volgende dag bezoek ik de Superdome maar kom door de veiligheidsmaatregelen niet zonder afspraak vooraf binnen. Dus maar weer naar de Mississippi gelopen en koop daadwerkelijk wat souveniers voor thuis. Na de Crayfish op 4 verschillende wijze met ditmaal 1 ronde bier ga ik terug naar het hotel want de wekker gaat om half 4.
Ik word netjes gewekt door een wake up call en na een verfrissende douche loop ik naar beneden. Ik groet de nachtportier en wil buiten op het busje wachten. Op de vraag van de portier of hij de coroner moet bellen, besluit ik maar binnen te wachten. De buurt schijnt ‘s nachts in handen te zijn van diverse bendes. Netjes op tijd rijd het busje voor en ik word geacht zo spoedig mogelijk in te stappen. Op weg naar het vliegveld blijf ik naar buiten kijken om elk moment weg te kunnen duiken, maar er gebeurd niets. Ik weet nog steeds niet of de nachtportier me nu wel of niet in de maling heeft genomen. Op het vliegveld aangekomen is er goed nieuws, de vlucht naar San Francisco gaat!
Foto’s: