Een korte rit van Bruce Canyon naar Zion National Park, maar zeker geen saaie. Hoewel, de eerste 50 mijl had voor mij overgeslagen worden. Pas na de oostelijke ingang wordt het interessant. Het is druk voor de ingang, maar er is ook maar 1 poort open. Als er nog zo’n 20 auto’s voor ons zijn, gaat de 2e ook open en kunnen we redelijk snel naar binnen rijden. De park ranger wuift iedereen door die de NP pas en een ID in zijn/haar handen heeft. We kiezen duidelijk de goede rij want degene naast ons gaat een stuk langzamer.
We komen al snel, binnen een 300 meter bij de Checkerboard Mesa. Dit zijn heuvels en bergen die een patroon van horizontale en verticale slijtlijnen hebben die tezamen lijken op een dam/schaakbord. Het merendeel van de auto’s stopt hier en dat zorgt ervoor dat we moeilijk weer weg komen. We rijden door een rode canyon richting een tunnel. Deze is lang, maar niet breed en hoog. Campers en auto’s met aanhanger kunnen niet over de rechterbaan en hierdoor moet de tunnel van een kant worden afgesloten. De kosten hiervoor worden verhaald op deze voertuigen. $15 per retour is de prijs per voertuig. Wij mogen wel gewoon door en zien bij 2 doorkijken de rode canyon naast ons.
Na de tunnel is het keren en draaien langs de bergwand tot we in het dal zijn. Vanuit daar rijden we het park weer uit richting Lodge. Het is nog ochtend als we daar aankomen, dus we lopen naar binnen en vragen of we de auto wel voor de deur mogen laten staan. Dit is toegestaan en aan de overkant stappen we op de shuttle naar Zion terug. Bij het visitor center stappen we over op de shuttle die het park in gaat. We rijden tot het eindpunt en lopen we de riverside route naar de Narrows. We zien een hert maar die laat zich lastig op de foto zetten door in het struikgewas te blijven. Ondertussen worden de eekhoorns brutaal en volgen ons. Bij het einde proberen ze in de tassen te komen om te kijken of er voedsel in zit. Wij hebben niets bij ons, dus worden ze teleur gesteld.
Aangezien ik de enige van ons gezelschap ben met waterdichte wandelschoenen en een korte broek, loop ik een stukje de Narrows in. De kloof wordt inderdaad na de eerste bocht smaller, maar ook groener. Het lopen door het water is niet alleen moeilijk door de stenen op de bodem en de temperatuur van het water, maar ook zeker door de stroming die er staat. Uit sociaal en conditioneel oogpunt keer ik na de eerste bocht weer terug. Mijn wandelschoenen mogen dan waterdicht zijn, als ze helemaal onder water zijn dan lopen ze toch vol met water. Hier heb ik de rest van de dag nog plezier van. Terug gekomen lopen we met zijn 3-en weer terug naar het begin van de riverside walk.
We nemen de bus naar Weeping rock en lopen naar boven. Regenwater en gesmolten sneeuw druipen door het gesteente tot er een laag komt die ondoordringbaar is. Dan sijpelt het langs de rots naar beneden. Bij de weeping rock loopt het water langs de rand en valt het omlaag. Dit lijkt op huilen, vandaar de naam. Na het nemen van enkele foto’s lopen we, een stuk gemakkelijker, naar beneden en stappen daar op de bus. We beginnen de kuiten toch wel te voelen en besluiten niet de Kayenta trail te nemen maar direct de trail naar de lower Emerald pool. Aldaar beslissen we om niet door te gaan omdat we een geval van hongerklop krijgen. We hebben lunch gemist en het is inmiddels tegen 3 uur. Terug bij de bushalte is het canyon down zeer druk en we nemen de bus omhoog, blijven daar zitten en komen redelijk snel bij het visitor center terug. We stappen over op de Springdale lijn en checken in.
We hebben een zeer grote kamer met uitzicht op de heuvels in de omgeving. De boxspring ligt lekker en we moeten ons zelf dwingen om te gaan eten. Eerst even langs de bank en daarna naar Jack’s sport & grill. We nemen een klein voorgerecht: nachos, maar dat is zoveel dat we blij zijn dat het maar 1 portie is. Het hoofdgerecht is ook zeer lekker en veel waardoor we verbaast zijn dat ze vragen of we nog dessert willen. Morgenochtend spelen onze dames de eerste wedstrijd van de Holland Series, 16 uur in Nederland, 8 uur lokale tijd. Als ze een beetje snel spelen, zijn we op tijd om uit te checken. Morgen krijgen we ook de kans om wat vakantiegeld terug te winnen. Las Vegas wacht. Voor nu, welterusten.
Foto’s: