Soms heb je ritten die niet met een pen zijn te beschrijven, maar gelukkig kan ik mijn verhaaltje op de computer schrijven dus kan ik wel een woordje vermelden. Gisteravond wilden we uit eten gaan, maar er dreef een kleine onweersbui over. Binnen mum van tijd viel er zoveel water dat de straat meteen blank stond. Toen het echter droog werd, was de straat ook heel snel weer opgedroogd. Het buitje hielp ook mee om de auto schoon te spoelen. Snel liepen we naar een (non-licensed, dus geen drank) Amerikaans Western restaurant. Een lekkere biefstuk met veel sla ging er goed in. Terug op de kamer even honkbal gekeken en daarna lekker geslapen.
De volgende dag weer een ontbijtje en dan op weg naar Mesa Verde via Monument Valley. Het eerste deel hebben we gisteren al in de omgekeerde richting gereden en we zien in de verte donkere wolken. We hopen echter dat het mee valt en dat het droog blijft. We passeren Cameron en rijden naar het noorden. We moeten met een boog om de Grand Canyon heen en dan naar de grens met Utah want daar is de afrit naar Monument Valley. We komen daar zonder een druppel regen, maar als we voor het park in de rij staan om binnen te komen valt er wel een kleine bui. We stoppen even bij het visitor center voor een sanitaire stop en rijden de Valley in. Grote monolieten met verschillende namen komen voorbij. We rijden wederom over een combinatie van zand, klei en grind. Het is echter zeer hobbelig door de vele kuilen in de weg.
Na een kleine mijl komen we op een punt waarop we om zo’n monoliet kunnen rijden. Hier geen grind meer en wel veel meer hobbels. Fantastisch mooie landschappen komen voorbij, door de bewolking is het ook hier een spel der natuur. Rood gesteente met op de achtergrond blauwe lucht en witte tot grijze wolken veranderen van minuut tot minuut. Bij een uitzicht stoppen we om de bui in de verte te fotograferen met het gesteente op de voorgrond. Een tourbus stopt en er stappen diverse Nederlanders uit. Aangezien wij niets zeggen kunnen we het gesprek volgen, maar het enige waar het over gaat is dat de camera niet goed genoeg kan inzoomen. Er vallen enkele druppels dus wij stappen, net als de gasten van de tourbus, weer in en rijden richting uitgang.
Vlak bij het moeilijkste punt, de diverse draaien omhoog naar het visitor center, barst de bui echt los. Water loopt langs het pad naar beneden en neemt het zand mee. Gelukkig hebben wij een SUV en komen gemakkelijk boven. Dit zal voor de sedans die we tegen zijn gekomen nog een klus worden. We hebben een banaantje als lunch genomen (met enkele pretzels) en rijden door richting Colorado. Daar ligt de volgende bestemming: Mesa Verde. Het landschap verandert van tijd tot tijd. Van rode stenen naar grijze en van bergen naar vlakke landschappen. We komen bij Cortez en we moeten nog 20 km rijden tot de bestemming. De TomTom geeft aan dat dit nog 40 minuten kan duren en wij zijn hier een beetje verbaast over.
Als we echter het park inrijden slingert de weg zich naar boven. Binnen enkele bochten zijn we al 2000 feet (600 meter) hoger. We stijgen tot 8800 foot en dalen daarna naar 8200 foot (2500 meter) hoogte om daar in te checken in de Far View Lodge. We kunnen inderdaad ver zien, maar het is jammer dat dit de grote onweersbuien zijn. Bij het inchecken heb ik alles gereed en dat is men klaarblijkelijk niet gewend. Ik krijg 2 sleutels mee voor onze kamer. We zetten onze koffers neer en besluiten te gaan eten want het is met de onweersbuien te gevaarlijk om nog verder het park in te rijden. Dat zal morgen moeten gebeuren. We dineren (het was luxe) met een gedeeltelijk uitzicht op de vallei, maar het enige dat we zien zijn de onweersbuien of, als het droog is, de wolken die langzaam omhoog trekken. Het eten smaakt ontzettend goed en de prijs was er ook naar. Echter volgens Nederlandse begrippen was dit een normale prijs geweest. Maar als je de Amerikaanse prijzen gewend bent, dan raak je al snel verwend.
Morgen dus de Indianen huizen ingebouwd in de rotsen en de korte rit naar Arches. Hopelijk met beter weer.
