Cleveland

Excuses voor de vertraging, maar gisteravond (tegen de ochtend in Nederland) was de internetsnelheid iets te traag om ook maar een bericht erop te zetten dat er geen bericht kwam.

Maar hierbij als nog. Ontbijt was ditmaal inbegrepen bij het hotel, of moeten we motel zeggen. Het is complementary dus beperkt, maar een duo geroosterd brood met een kaasomelet, koffie, appelsap en een banaan volstaan voor het ontbijt. Misschien ook maar beter ook want het meeste is hier gezoet, vet of beide. Het is dat ik geen melk verdraag anders had cereals en grit ook nog gekund. Na het ontbijt gaat het richting binnenstad van Cleveland. Vanavond is de eerste honkbalwedstrijd die we gaan bezoeken, maar eerst doen we het Rock and Roll Hall of Fame en museum aan. Het is buiten al drukkend, maar binnen is het lekker koel. Ik word overal nagekeken en later blijkt dat men de tekst op mijn t-shirt (I swear to drunk, I am not God) zeer leuk vind. Dat vind ik ook anders had ik hem niet uit Las Vegas meegenomen. Aan het plafond hangen enkele trabantjes van de U2 tour en bij de kassa is men blij verrast met bezoekers uit Nederland. Wellicht moeten ze dan wat meer Nederlanders opnemen want verder dan de one-hit-wonders Venus van Shocking Blue en How do you do van Mouth en McNeal vinden we niet uit Nederland. Dus geen George Baker of Golden Earring en de tentoonstelling is nog niet aan de Dance muziek toegekomen.

Bij de ingang blijkt maar weer eens dat Janis Joplin wel kan zingen dat ze een Mercedes wil, ze had net als haar vriendinnen een Porsche. In het eerste deel had ik mijn vader niet meer verder mee gekregen. De sterren uit zijn jeugd als Louis Amrstrong en Nat King Cole zijn hiet te vinden, gevolgd door Elvis. Na een ruime introductie van de beginjaren, gaat het via de jaren 60 en 70 snel naar de “modernere” tijd. Opvallend is de ruimte gereserveerd voor de Beatles en de Rolling Stones bij elkaar. Punk volgt, helaas geen Ska, Reggae of two tone voor mij, maar dit wordt goed gemaakt met een grote aandacht voor Paul Simon. We duiken even de filmzaal in en kijken naar een ruime greep uit American Bandstand.

De pop artiesten volgen, pakken van de Beach Boys, ZZ top, Beyonce en de handschoen van Michael Jackson. David Bowie, Bruce Springsteen en vele anderen volgen. Als laatste aandacht voor de rock and roll helden van Cleveland en omgeving, maar de meeste zeggen mij niets, en hedendaagse pop. We volgen de weg met de roltrap naar boven en zien opname apparatuur, maar daar waar het Amerikaanse wel benoemd wordt, vergeet men te melden dat de CD een Nederlands/Japans product is (Philips/Sony). We zien de introductie van de videoclip. MTV draaide als eerste twee nummers Video killed a radiostar en Run away. Opvallend. Laatste opmerking in dit deel van de tentoonstelling is dat er nu een lied is met de titel: Internet killed a video star.

Een verdieping hoger is het restaurant dat we overslaan. De volgende verdieping laat de inductees zien van dit jaar op posters en van voorgaande jaren op een groot scherm. We vallen midden in het optreden van Simon and Garfunkel en als Metallica begint verlaat 3 kwart van het publiek de zaal, maar die hebben Chuck Berry dan ook nog live gezien. Na Metallica volgen nog andere optredens en op een gegeven moment staan U2, Will.I.Am, Fergie en Mick Jagger op het podium. We besluiten om toch maar onze weg te vervolgen en als we de zaal verlaten is het een uur later. De bovenste etage laat een deel van The Wall zien en een tentoonstelling van een popfotograaf. In de winkel wordt nog een souverniertje gehaald en het wordt tijd om te eten. Het is vanaf de kade van het Eriemeer te ver naar het stadion dus we verplaatsen de auto naar een parkeerplaats dicht bij het stadion en de weg naar het hotel terug. We genieten van een pulled pork sandwich in de Winking Lizard en daarna bekijken we even het stadion en lopen door naar het oude centrum.De oude gebouwen van Cleveland zijn nog niet ten deel gevallen aan de sloophamer, maar een deel is al gemoderniseerd. Ook hier is men bijna overal bezig met wegwerkzaamheden. We zien Tower City center maar het ontbreekt ons aan tijd om uitgebreid overal te stoppen.

Het is inmiddels tijd voor de wedstrijd, tenminste dat dachten we. Echter gaan de hekken niet 2 maar 1 uur van te voren open. We zitten bij het stadion in het gras en zien een bekend gezicht, of toch niet. Huub schreeuwt: He Marco (dat is degene die we menen te zien) en hij draait zich naar ons om. Het is toch de bekende en hij is met een vriend. Het blijkt dat wij dus niet de enige zijn die een honkbalreisje doen. Wij vanuit Washington een rondje met de klok mee. Zij vanuit Chicago naar Boston. Dan reis je de halve wereld om en kom je in Cleveland bekenden tegen. De hekken gaan open en we moeten naar bovem. We zitten op de 2e ring achter de thuisplaat. De wedstrijd begint mat en de Angels nemen een 0-1 voorsprong omdat er een bal niet gevangen wordt. De slagman komt na wat acties over de thuisplaat. De Indians proberen het wel maar echt lukken doet het niet. De coach grijpt in en stuurt wat pinch hitters de wei in. Dit werkt want de Indians komen op 3-1 voor en geven dit niet meer uit handen. We lopen het stadion uit en zien de verlichte skyline van Cleveland. Vanwege de wegwerkzaamheden komen we niet direct op de Interstate, maar rijden door enekele wijken van Cleveland tot we nog 2 mijl van het hotel zijn. Voor ons gevoel is dit zelfs sneller. Morgen naar Detroit.

Foto’s:

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.